Rozdział XX

- Musimy porozmawiać, Lennox. – powiedział Malfoy.

Westchnęłam głośno i powoli udałam się w stronę łóżka, na którym usiadłam. Wzięłam do ręki jedną z poduszek i przycisnęłam ją mocno do klatki piersiowej, czekając na rozmowę z Draconem. Mogłam z góry zakładać, że nie będzie dotyczyła ona niczego dobrego, w końcu nie odwiedzał mnie od dłuższego czasu i omijał szerokim łukiem.

- W takim razie, zamieniam się w słuch. – odpowiedziałam i spojrzałam na chłopaka, który powoli sączył Ognistą Whisky ze szklanki. Widać było, że intensywnie myśli nad tematem, który ma poruszyć i sam do końca nie wie jak się do tego zabrać. Minęło kilka chwil zanim się odezwał.

- Słyszałaś o ślubie? – zapytał, a ja zerknęłam na niego zdziwiona. Ślub? Nie sądziłam, że Draco i Pansy już są zaręczeni, ale po prędkości z jaką ten związek się rozwijał nie mogłam być niczego pewna.

- Nic nie słyszałam, Malfoy, ale gratuluję naprawdę. Ty i Pansy będziecie piękną parą. – zironizowałam i przycisnęłam mocniej do siebie poduszkę. Nie sądziłam, że wypowiedzenie tych słów sprawi mi jakąkolwiek przykrość. Myliłam się, dalej zaprzeczałam samej sobie, że ich związek kompletnie mnie nie interesuje.

- Właśnie w tym problem Lennox, że przez jakieś wymysły naszych rodziców, nie mogę wiązać  przyszłości z Parkinson. – odpowiedział Draco i pociągnął spory łyk bursztynowego napoju.

- Dalej nie rozumiem jaki to ma związek ze mną. – odpowiedziałam szczerze. To nie mój interes, że ich rodzice nie mogą się dogadać.

- Czy ty mnie słuchasz? Moi i twoi rodzice uzgodnili nasz ślub! – krzyknął chłopak i niebezpiecznie ścisnął szklankę, którą trzymał w ręku.

- Jaki ślub? Ja nic o tym nie wiem… - odpowiedziałam i zaczęłam szukać w głowie jakiejkolwiek informacji o tym, że w przyszłości miałabym być związana z Malfoyem. Niestety, nic nie przyszło mi na myśl.

- Moja matka powiedziała mi, że dużo wcześniej uzgodnili nasz  ślub, jedynym problemem w tej całej umowie jest obecność twoich rodziców przy zaręczynach. – odpowiedział chłopak i spojrzał na mnie nieprzenikliwym wzrokiem.

- Ale jak to? Przecież moi rodzice… - urwałam w połowie zdania.  Przypomniałam sobie o poszukiwaniach mojej matki i ojca. Zdałam sobie sprawę, że ten ślub ma realne szanse na dojście do skutku.

- Nie żyją. – dokończył Malfoy, po czym skierował swoje kroki do barku, by ponownie uzupełnić szklankę alkoholem.

- Tak… Nie żyją… Więc w czym problem? – zapytałam. Nie chciałam informować go o tej sytuacji. On nie zwierzał mi się, więc i ja nie miałam takiego zamiaru.

- Moja matka gadała dziwne rzeczy, tak jakby sądziła, że twoi rodzice nagle powstaną z grobu. – odpowiedział i uśmiechnął się ironicznie.

- Jakie dziwne rzeczy? – ponownie zadałam pytanie. Nie chciałam, żeby Narcyza dzieliła się z nim informacjami o mojej rodzinie.

- Po prostu była bardzo przekonana o swojej racji. – odpowiedział zdawkowo.

- Draco, czego ty ode mnie oczekujesz? – zapytałam.

- Prawdy, Lennox. Co się dzieje z twoimi rodzicami? – powiedział Malfoy.

- Nic mi o nich nie wiadomo, ale jest spore prawdopodobieństwo, że żyją. – odpowiedziałam, może jak pozna prawdę to wtedy da mi spokój. To nie moja wina, że nasi rodzice wymyślili te durne zaręczyny i ja nie mam z tym nic wspólnego.

- Wiesz w takim razie, co to oznacza? Jeśli twoi rodzice żyją, to my jesteśmy skazani na siebie. – warknął chłopak i uderzył pięścią w stół.

- Na razie nic nie wiadomo, więc nie dramatyzuj. Mam większe zmartwienia niż nasz domniemany ślub. – odpowiedziałam i wstałam z łóżka kierując się do łazienki. Potrzebowałam długiej kąpieli.

- Nie myśl, że przed tym uciekniesz. Nie mam zamiaru być twoim mężem, zapamiętaj to sobie. – powiedział Draco i również podniósł się z kanapy.

- Widzisz, chociaż w jednej sprawie się zgadzamy. Moim marzeniem nie jest ślub z tobą, Malfoy. Życzę ci szczęścia z Pansy. – odpowiedziałam i czekałam, aż chłopak wyniesie się z mojego pokoju. Draco podszedł do mnie i zmierzył mnie swoim stalowym wzrokiem od góry do dołu,  a po sekundzie znalazł się tak blisko mnie, że dzieliło nas parę milimetrów. Oddychał głęboko, a mi zakręciło się w głowie. Czego on chciał? Co on robi? Pocałował mnie. Był to brutalny pocałunek, jakby chciał przelać całą swoją złość na mnie, pokazać kto tutaj rządzi. Wpiłam się w jego usta z taką samą zachłannością, co on. Nie wiem ile to trwało, ale jak dla mnie mogło się nigdy nie kończyć. Na koniec ugryzł mnie w wargę, a ja jęknęłam. Odsunął się ode mnie i spojrzał na mnie jeszcze raz swoim zimnym spojrzeniem.

- Nie pasujemy do siebie. – powiedział i wyszedł z mojego pokoju. Stałam jeszcze dłuższą chwilę w tym samym miejscu, zastanawiając się, co do cholery przed chwilą się wydarzyło? I dlaczego mi się to podobało? Z tym mętlikiem w głowie udałam się do wanny, by przemyśleć wszystko na spokojnie.

***

Voldemort siedział w swoich komnatach, na wielkim skórzanym fotelu, głęboko rozmyślając nad zaistniałą sytuacją. Posiadał w swoich szeregach Hermionę Lennox, jednak nie mógł być pewny jej wierności. Postanowił wezwać do gabinetu swojego najwierniejszego sługę, Severusa Snape’a. Po chwili drzwi pomieszczenia przekroczył czarnowłosy czarodziej i usiadł naprzeciwko swojego mistrza.

- W czy mogę ci służyć, Panie? – zapytał nauczyciel i spojrzał wyczekująco w stronę Toma Riddle’a.

- Potrzebuję gwarancji. Hermiona nie może mnie opuścić. – powiedział mężczyzna.

- Jakiego typu gwarancji?- zapytał Mistrz Eliksirów.  Zaczynał się denerwować, wiedział, że jeśli Voldemort czegoś chce, to musi dostać to za wszelką cenę.

- Mroczny Znak. Hermiona musi go posiadać. – odpowiedział Tom i uśmiechnął się jadowicie.

- Panie, czy to konieczne? To młoda dziewczyna, doskonale wiesz, że jest po naszej stronie. – odrzekł Severus. Jeżeli Czarny Pan zdecyduje się naznaczyć Lennox, to wiąże się to z ciężarem jaki będzie ona ze sobą nosić, nawet po wygranej wojnie. Nie chciał do tego dopuścić, jako jej ojciec chrzestny po prostu nie mógł pozwolić na taką krzywdę, jaką jest Mroczny Znak.

- Tak, dalej nie mam pewności, czy ta dziewczyna zasługuje na moje zaufanie. Zachowuje się przyzwoicie, ale jak zachowa się podczas bitwy? Gdy ujrzy swoich przyjaciół walczących przeciwko niej? Nie mogę wiedzieć, jak wtedy postąpi. – odpowiedział Lord. Snape wiedział, że ma on rację. Hermiona na pewno nie stanie po jego stronie z Mrocznym Znakiem, czy bez niego. Musiał wymyślić coś, co odciągnie uwagę Voldemorta od ceremonii naznaczenia.

- Zaczekajmy z tym, Panie. Może po nowym roku wrócimy do tego tematu? Mamy teraz ogromny nawał pracy spowodowany balem i wiesz dobrze, jakie miałeś plany, co do tego dnia. – powiedział Severus.

- Zaczekam, a później podejmę decyzję. Wydaje mi się jednak, że zdania nie zmienię. Na razie musimy zająć się Weasleyem… - zaczął Lord i przedstawił swój plan Śmierciożercy. Z każdym słowem jakie wypowiadał, Mistrz Eliksirów utwierdzał się w przekonaniu, że ma do czynienia z chorym człowiekiem.

***

Kolejny dzień nie przyniósł mi ulgi w moich rozmyślaniach. Dalej miałam przed oczami wizerunek Dracona i jego pocałunku. Nic kompletnie z tego nie rozumiałam, a to najbardziej mnie przerażało. Bawił się mną, tylko w jakim celu? Tego na razie się nie dowiem. Po monotonnych ćwiczeniach z Voldemortem i obiedzie postanowiłam udać się do mojego przyjaciela. Nie powinnam go wtedy zostawiać. Musiałam mu wszystko wytłumaczyć i przeprosić, za moje zachowanie. Szłam znajomymi korytarzami z Blaisem i opowiadałam mu o całej sytuacji jaka miała wczoraj miejsce. Nie wspomniałam o zajściu z Malfoyem, wolałam to przemilczeć. Zabini na początku wyśmiewał Rona, ale później kazał mi z nim na spokojnie porozmawiać i wszystko wyjaśnić. To było najlepsze wyjście.

- Jestem po ciebie za godzinę. Trzymam kciuki. – powiedział chłopak i oddalił się od celi. Powolnym krokiem weszłam do pomieszczenia i ujrzałam rudowłosego  siedzącego na łóżku po turecku. Wzrok miał nieobecny, wpatrzony w jeden punkt na ścianie. Przeraził mnie ten widok, ponieważ wyglądał jakby coś go opętało.

- Cześć, Ron. – powiedziałam cicho i stanęłam naprzeciwko niego, czekając na odpowiedź. On jedynie spojrzał się na mnie i odwrócił wzrok w drugą stronę, ignorując mnie.

- Nie zachowuj się tak… Porozmawiajmy. – powiedziałam i przysiadłam się obok chłopaka.

- Wczoraj jakoś nie miałaś ochoty rozmawiać i wybiegłaś. – powiedział z wyrzutem i skrzyżował ręce na klatce piersiowej. Był bardzo zły, a ja nie mogłam mu się dziwić.

- Przepraszam, Ron. Zachowałam się jak dziecko, ale zaskoczyłeś mnie. Ja tak naprawdę, nic do ciebie nie czuję, poza braterską miłością. Nie chciałam, żebyś cierpiał, dlatego godziłam się na te wszystkie pocałunki i udawanie twojej dziewczyny. Wiem w jakiej sytuacji się znalazłeś i może przez to chciałam ci to jakoś wynagrodzić. Poświęciłeś się dla mnie, a ja chciałam zrobić to samo dla ciebie. Wybacz mi, ale nie potrafię tego dłużej ciągnąć.  – powiedziałam. Jeśli to możliwe twarz Rona przybrała kolor jego włosów. Wściekł się.

- Naprawdę uważasz, że udawanie jest dla mnie lepsze? Za kogo ty mnie masz, Hermiono? Cały czas myślałem, że zależy ci na mnie, że chcesz ze mną być. Oszukałaś mnie, a tego nigdy ci nie wybaczę. Przez ciebie jestem wrakiem człowieka, zrobiłaś najgorszą rzecz w moim życiu, opuściłaś mnie. Tego na pewno nie zapomnę. – odpowiedział, a po moich policzkach zaczęły lecieć łzy. Nie sądziłam, że aż tak go zranię, nie chciałam tego.

- Ron… Ja naprawdę przepraszam… Mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz. – powiedziałam i wstałam z łóżka kierując się w stronę drzwi.

- Mogę nie mieć tyle czasu, aby ci wybaczyć i doskonale zdajesz sobie z tego sprawę. – odpowiedział i odwrócił się do mnie plecami. Wiedziałam, że nie ma sensu dłużej ciągnąć tej rozmowy, jednak ostatnie zdanie bardzo mnie zraniło. Tak, wiedziałam, że Ron prawdopodobnie zginie, a świadomość, że nigdy mi nie wybaczy jest najgorszą z możliwych. Zalana łzami oddaliłam się od celi przyjaciela i zaczęłam się kierować w stronę swoich komnat. Przemierzałam korytarze niczym zombie, nie zwracając na nic uwagi. Wchodząc po schodach na górę, ujrzałam sylwetkę jakiejś osoby, jednak przez łzy nie mogłam dostrzec kim jest tajemniczy nieznajomy.

- Dawno się nie widziałyśmy, Hermiono. – powiedziała Bellatrix Lestrange, a moje serce prawie wyrwało się z mojej klatki piersiowej. Spotkanie jej oznaczało jedno… Kłopoty.

***

Witajcie! Rozdział krótki, bardzo Was za to przepraszam, ale musiałam przerwać w tym momencie ;) Obecnie poszukuję bety, jeśli tylko ją znajdę poinformuję Was o tym. Dziękuję za wszystkie komentarze i czekam na opinie pod rozdziałem!  

Buziaki!

D.