Rozdział XVIII

Przez kilka kolejnych dni starałam się wrócić do zdrowia, nie zaprzątając sobie głowy błahymi sprawami. Siedziałam w swoich komnatach i czytałam książki lub, co jakiś czas odwiedzał mnie Blaise Zabini, żeby trochę poplotkować. Obecna rola Draco w moim życiu sprowadzała się do odprowadzania mnie na posiłki i zaglądania raz na jakiś czas do mojego pokoju, aby sprawdzić czy jeszcze żyję. Resztę swojego czasu poświęcał Pansy, co spotykało się z ogromnym zdziwieniem wszystkich obecnych w Riddle Manor. Było powszechnie wiadomo, że Malfoy nie miał zamiaru się ustatkować, wolał poświęcić się wojnie i  wykonywaniu zadań dla Czarnego Pana. Jednak po wprowadzeniu się Parkinson do posiadłości Voldemorta wszystko się zmieniło i obecnie blondyn nie odstępuje swojej dziewczyny ani na krok. Jeśli mam być szczera to bardzo mnie to irytowało. Od Blaise’a dowiedziałam się, że Draco nie może rozmawiać ze mną więcej niż to konieczne, ponieważ Pansy jest zazdrosna. W tym momencie miałam ochotę pójść i wytargać tą małpę za włosy. Nie zrobiłam tego tylko dlatego, że mam swój honor i nie będę się prosić o rozmowę z Draconem. On ma swój rozum i jakby chciał, to by ze mną rozmawiał. Proste. Oczywiście pozostawała jeszcze kwestia Rona, którego odwiedzałam codziennie, a sytuacja między nami była dość… niezręczna. Jemu wydawało się, że teraz jestem jego dziewczyną, a mi było głupio zaprzeczyć. I tak każde nasze spotkanie wiązało się z przytulaniem, całowaniem i słodkimi słówkami, od których robiło mi się już niedobrze. Miałam ogromne wyrzuty sumienia, że okłamuję przyjaciela, ale co miałam mu powiedzieć? W sytuacji, gdy jego życie jest zagrożone mam mu odebrać przyjemności, których może nigdy nie doświadczyć? Po prostu nie mogłam go tego pozbawić. Wolałam się przemęczyć, a jeśli uda mi się go uratować, wtedy wszystko wyprostuję. Obiecuję.

***

Mężczyzna i kobieta siedzieli na sofie w przytulnym salonie. Ogień w kominku wesoło trzaskał, a za oknem padał niewielki śnieg, dodając świątecznej atmosfery.

- Jak myślisz, długo to jeszcze potrwa? – zapytała brązowowłosa kobieta, przytulając się do partnera.

- Nie wiem, kochanie. Zrobiliśmy tylko to, na co pozwalają nam zasady. – odpowiedział mężczyzna i pogłaskał ją po włosach.

- A co jeśli się to nie uda? Jeśli będziemy musieli tutaj zostać na zawsze? Siedemnaście lat to wystarczająco długo, aby się ukrywać. – powiedziała smutno kobieta, a jej oczy zaszły łzami.

- Uda się. Hermiona to mądra czarownica, na pewno poradzi sobie z tym zadaniem. – odpowiedział, a jego myśli powędrowały w stronę jego córki. Nigdy nie przypuszczał, że będzie miał okazję ją spotkać, a gdy to się stało był wniebowzięty. Jest ona mądra i piękna, oraz posiada niezwykłą moc, która może uratować ludzkość. Wiedział, że jego córeczka poszuka pomocy u doświadczonych czarodziei  i niedługo znów wszyscy się spotkają. Od rozmyślań oderwało go ciche pochrapywanie żony, która ze zmęczenia usnęła. Uśmiechnął się do siebie i pocałował czule kobietę w policzek. William Lennox, był zdecydowanie najszczęśliwszym mężczyzną we wszechświecie.

***

Nie wiedziałem dokładnie, co się ze mną dzieje. Naprawdę czułem się szczęśliwy. Kto by pomyślał? Draco Malfoy szczęśliwy, ponieważ posiada dziewczynę. I to kogo? Pansy Parkinson. Po nocy, którą spędziliśmy razem, nie mogłem przestać o niej myśleć. Owszem, bywała nachalna i zazdrosna, ale wiedziałem, że zawsze mogę na nią liczyć i jest wspaniałą przyjaciółką. Od tamtej pory jesteśmy nierozłączni, a mi to nie przeszkadza. Czuję się wspaniale i nie zamieniłbym jej na żadną inną.

Jak zwykle po obiedzie, siedzieliśmy z Pansy w moich komnatach, odpoczywając po posiłku. Nasze leniuchowanie przerwała wizyta mojej matki. Kobieta weszła powolnym krokiem i zmierzyła Parkinson nieprzyjaznym spojrzeniem, co moja dziewczyna szybko odwzajemniła. Pomyślałem, że przecież to dopiero początki, zdążą się jeszcze polubić.

- Draconie, czy możemy porozmawiać? – zapytała Narcyza, siadając na kanapie i patrząc prosto w moje oczy.

- Oczywiście, matko. O czym chcesz porozmawiać? – usiadłem na łóżku i spojrzałem się w jej stronę, oczekując odpowiedzi.

- Na osobności. – powiedziała i spojrzała wymownie w stronę Pansy. Ta tylko prychnęła i pocałowała mnie, mówiąc, że niedługo do mnie wróci. Gdy odchodziła, widziałem jak Narcyza przygląda się jej z niesmakiem, jednak nie chciałem już tego komentować. To mój wybór z kim jestem związany.

- Czy teraz powiesz mi, o co chodzi? – zapytałem, chociaż cała ta sytuacja drażniła i nudziła mnie jednocześnie.

- Tak. Czy mogę wiedzieć, dlaczego prowadzasz się z Pansy, zamiast chronić Hermionę? – zapytała z nutą zarzutu w głosie.

- Dlatego, że Pansy to moja dziewczyna i nie muszę siedzieć dwadzieścia cztery godziny z Hermioną, skoro wiem, że ona cały dzień przesiaduje w swoich komnatach. – odpowiedziałem. Co to za głupie zarzuty? Rozumiem, że mam jej pilnować, ale Voldemort nie kazał mi umilać jej czasu.

- Dobrze wiesz jak ostatnio skończyło się twoje pilnowanie. Dziewczyna o mało nie straciła życia. – powiedziała ze złością. Nie rozumiałem jej. Przecież ja nic złego nie robię, dalej wykonuję swoje obowiązki.

- Właśnie, o mało. Lennox nic nie jest, dochodzi do siebie i nic jej nie grozi. Doglądam jej kiedy tylko mogę, przeważnie siedzi z Blaisem, albo z tym rudym szczurem, więc daruj sobie te zarzuty. – odpowiedziałem. Tak naprawdę, nie wiem po co jej ta ochrona. Niedługo będzie panowała tak nad swoją mocą, że nawet sam Voldemort będzie bał się z nią zmierzyć.

- Nie podoba mi się to, że spotykasz się z Pansy. To nie jest dziewczyna dla ciebie. – odrzekła kobieta spokojnym głosem, który doprowadzał mnie do szału.

- A mi, nie podoba się, że wtrącasz się w nie swoje sprawy. – wysyczałem, powoli tracąc panowanie nad sobą. Nie dość, że przychodzi tutaj i wypędza moją dziewczynę, to jeszcze ją obraża i robi wymówki.

- To są moje sprawy, Draco. Jakbyś nie wiedział, to my decydujemy kogo poślubisz. – odpowiedziała i spojrzała z wyższością na mnie.

- Z tego, co mi wcześniej mówiliście jakoś żadnej kandydatki nie było. – odpowiedziałem, a pięści miałem tak zaciśnięte, że do palców ledwo dochodziła krew.

- Okoliczności się wciąż zmieniają… tak naprawdę w pięćdziesięciu procentach posiadasz przyszłą małżonkę. – powiedziała Narcyza.

- Niby kogo? – zapytałem.

- Hermionę Lennox. – odpowiedziała spokojnie, a ja wybuchłem niepohamowanym śmiechem. Ja i Lennox? To chyba jakaś kpina. Czy tutaj jest gdzieś ukryta kamera?

- Dobre żarty, mamo. Myślałem, że chcesz porozmawiać na poważnie. – odpowiedziałem, wycierając łzę, która pojawiła się w kąciku mojego oka.

- To nie żarty, Draco. Podpisaliśmy z rodzicami Hermiony umowę małżeńską. Jedynym warunkiem jej spełnienia jest obecność jej rodziców oraz nasza przy waszych zaręczynach. – powiedziała.

- No to mamy problem, bo z tego, co wiem jej rodzice nie żyją, więc żadnego ślubu nie będzie. – odpowiedziałem. Kamień spadł mi z serca. Przecież Amanda i William nie żyją, więc umowa jest nieważna.

- To się jeszcze okaże, nie rób sobie zbyt wielkich planów, co do Pansy. – powiedziała Narcyza, powoli wstając z kanapy i poprawiając sukienkę.

- Nie rób sobie wielkich planów, co do ślubu z Hermioną. Jej rodzice nie żyją, pogódź się z tym i nie uszczęśliwiaj mnie na siłę. Jestem dorosły i wiem, co robię. Nie pasujemy do siebie z Lennox i nigdy bym jej nawet nie tknął. Więc daj sobie spokój i pogódź się z rzeczywistością. – odpowiedziałem. Byłem już zmęczony tą bezsensowną rozmową, która nie prowadziła do niczego.

- Pogodzenie się z rzeczywistością nie oznacza jej akceptacji*, Draco. Prawda może być zupełnie inna. – powiedziała i zanim zdążyłem otworzyć usta już jej nie było. Nie rozumiałem z tego kompletnie nic, ale w duchu modliłem się, żeby to, co mówi moja matka nie okazało się prawdą.

***

Albus Dumbledore i Severus Snape, od kilku godzin siedzieli w gabinecie dyrektora i zastanawiali się nad zagadką jaką pozostawiła Amanda Lennox. Nie było to proste, ponieważ wszystko wskazywało na użycie czarnej magii, której tajniki były skomplikowane, a dojście do rozwiązania mogło zająć wiele czasu.

- Severusie… słyszałeś kiedyś o przeciwzaklęciu do Avada Kedavra? – zapytał staruszek i spojrzał na swojego przyjaciela z błyskiem w oku.

- Słyszałem, ale jest to bardzo trudna magia. Trzeba cały czas myśleć o pragnieniu życia i mieć potężną moc, aby powstrzymać śmiercionośne zaklęcie… Do czego zmierzasz? – zapytał Mistrz Eliksirów.

- Bardzo możliwe, że nasi przyjaciele użyli tego przeciwzaklęcia… Tylko jak udało im się uciec i oszukać Voldemorta? – zadał pytanie dyrektor.

- Nie mam pojęcia, Albusie. Samo użycie Adava Arvadek** jest trudne, a co dopiero udawanie zmarłych, tak aby nikt się o tym nie dowiedział? – zadał kolejne pytanie Severus.

- Eliksir, mój drogi… Eliksir. – odpowiedział Dumbledore i uśmiechnął się do siebie. Po raz pierwszy z wiedzy z eliksirów, był lepszy od samego mistrza.

- Który konkretnie? – zapytał Snape i bardzo się zirytował, że wypadło mu to z głowy.

- Eliksir Cadaveris***. To on potrafi po pół godziny, po wypiciu sprawić, że nasze ciało będzie wyglądać jakby umarło. – odpowiedział Albus, który był bardzo dumny, że zaskoczył samego Severusa Snape’a.

- Tak masz rację… Ale to oznacza, że spotkanie z Voldemortem musieli mieć dokładnie zaplanowane. Co do najmniejszej sekundy. – odrzekł Severus i podrapał się po głowie. Sam nigdy nie podjąłby się tak ryzykownej próby, ale jego przyjaciele udowodnili, że są potężnymi czarodziejami i znakomitymi strategami. Oszukali śmierć.

- Teraz tylko, trzeba wymyślić jak ich znaleźć. – powiedział staruszek i zaczął delikatnie gładzić swoją brodę, intensywnie myśląc nad rozwiązaniem zagadki.

- To będzie o wiele trudniejsze, bardzo możliwe, że ich dusze zostały zawieszone między życiem, a śmiercią. – odpowiedział Snape.

- Dlaczego? – zapytał dyrektor.

- Jeśli, hipotetycznie musieli udawać umarłych dłużej niż piętnaście minut, wtedy zaklęcie zaczyna się utrwalać i więzi dusze czarodziei. – odrzekł Severus.

- To oznacza, że ich ciała są w rodzinnym grobowcu, ale dusze nie odeszły z tego świata? – zapytał Albus. Był on wszechwiedzącym czarodziejem, jednak niektórych rzeczy mógł  się nauczyć od swojego przyjaciela i zawsze to doceniał.

- Tak. Musimy przygotować eliksir, który ich z tego uwolni oraz poszukać zaklęć, które odratują ich duszę. Tylko tak możemy ich uratować. – powiedział czarnowłosy mężczyzna i zaraz zabrał się za przeszukiwanie ksiąg Dumbledore’a.

- Pomogę ci, Severusie. Musimy jak najszybciej uratować tych wspaniałych ludzi. – powiedział Albus i sięgnął po książkę, która mogłaby wskazać odpowiedzi na ich pytania.

***

Kolejny dzień zaczął się od niemiłej pobudki, jaką był upadek z łóżka. Śniło mi się, że uciekam przed Rudolfem i Bellatrix. Koszmary od wypadku miałam praktycznie codziennie, więc przyzwyczaiłam się do niemiłych wspomnień, które wracały po każdym zamknięciu oczu. Podniosłam się z podłogi, rozmasowując obolałe miejsca i kierując się w stronę łazienki. Po porannej toalecie i ubraniu się udałam się na śniadanie. Już dawno przestałam czekać na Draco, nie chciałam iść w towarzystwie Pansy, która ciągle mi docinała i obściskiwała się z Malfoyem. Było to po prostu niesmaczne. Specjalnie ustawiałam budzik na wcześniejszą godzinę, żeby wyszykować się przed nim i zejść szybko  do jadalni. Przywitałam się ze wszystkimi i zajęłam swoje miejsce przy stole. Posiłek upływał nam w spokoju i ciszy. Zdziwiłam się, że Draco i Pansy nie pojawili się na śniadaniu, ale nie chciałam wnikać w to, co robią. Właśnie podnosiłam ostatni kawałek jajecznicy do ust, gdy drzwi otworzyły się z hukiem i wpadła przez nie Parkinson.

- TY MAŁA PRZEBIEGŁA ŻMIJO! -  krzyczała na całą salę, wskazując palcem na mnie. Zdezorientowana rozejrzałam się po twarzach innych, ale byli oni tak samo zaskoczeni jak ja. Podniosłam się powoli z krzesła i spojrzałam na dziewczynę z nienawiścią w oczach.

- O co ci chodzi, Parkinson? – zapytałam, starając się zachować spokój.

- O CO MI CHODZI?! O CO MI CHODZI?! DRACO CZY TY JĄ SŁYSZYSZ! -  darła się dalej, wymachując rękoma we wszystkie strony i wskazując to na Malfoya, to na mnie.

- Może zamiast się wydzierać powiesz normalnie, jaki masz problem? – zapytałam z rezygnacją w głosie. Zachowywała się gorzej niż pięciolatka, której zabrano cukierka i robi histerię. Nienawidziłam takich osób.

- TO TY JESTEŚ PROBLEMEM! NIGDY…PRZENIGDY NIE BĘDZIESZ Z DRACO, ROZUMIESZ?! NIGDY! – krzyczała, a ja dalej kompletnie nic nie rozumiałam. Ja miałabym być z Draco? Z tego, co wiem to on spędza całe dnie właśnie z nią, więc jakim cudem ma on być ze mną?

- Czy tobie już kompletnie odbiło? Wpadasz tutaj, robisz zamieszanie o byle co i na dodatek nie potrafisz się wysłowić. Daruj sobie tą szopkę i wracaj do siebie. – powiedziałam i sama zaczęłam się kierować w stronę drzwi. I tak skończyłam swój posiłek, a wysłuchiwanie tej idiotki przyprawiało mnie o mdłości. Byłam tylko zawiedziona bierną postawą Malfoya, który nijak nie zareagował na wybuch swojej dziewczyny. Po prostu stał i gapił się raz na mnie, raz na nią jakby ktoś potraktował go Drętwotą.

- STÓJ! TY MAŁA… PRZEPBRZYDŁA… RICTUSEMPRA! – usłyszałam, a po odwróceniu się ujrzałam żółty promień mknący w moją stronę…

* Cytat, nie znam autora znalazłam w internecie. 

**  Od tyłu oznacza Avada Kedavra, przeciwzaklęcie śmiercionośnej klątwy ( wymyślone przeze mnie na potrzeby opowiadania) 

*** Eliksir, który pozwala zatrzymać funkcje życiowe. Nie można pozostawać w tym stanie dłużej niż piętnaście minut, ponieważ później dusza zostaje uwięziona między życiem a śmiercią ( eliksir wymyślony przeze mnie na potrzeby opowiadania)

***

Witaajcie, po bardzo długiej przerwie. Jest mi wstyd, bo rozdział nie należy do najdłuższych, ale dzisiaj postanowiłam zmienić koncepcję i połowę poprzedniego tekstu usunęłam i zaczęłam pisać od nowa. Egzaminy nadal przede mną, ale postaram się dodać nowy rozdział jak najszybciej. Ta sytuacja potrwa tylko do końca następnego tygodnia, później powinno już się rozluźnić i będę miała dla Was więcej czasu :)   Dziękuję, że jesteście i czekam na Wasze opinie pod postem!

Buziaki!

D.