Rozdział XVII

Wracaliśmy z celi Rona, a atmosfera między nami była tak gęsta, że można było kroić ją nożem. Draco odkąd zabrał mnie z odwiedzin, szedł kilka kroków przede mną kompletnie nie zwracając uwagi, czy za nim nadążam, czy nie. Powoli zaczynałam dyszeć, bo moja kondycja po nieskończonym leczeniu była w opłakanym stanie. Jak widać chłopaka to w ogóle nie interesowało, a ja zastanawiałam się, co go ugryzło.

- Możesz zwolnić? – wysapałam, czułam jak powoli nogi odmawiają mi posłuszeństwa. Malfoy zatrzymał się w miejscu i powoli obrócił się w moją stronę. Spojrzał na mnie tym samym zimnym wzrokiem, co za czasów Hogwartu i zmierzył moją sylwetkę od góry do dołu z ogromną pogardą.

- Czyżbyś miała za krótkie nóżki, Lennox? – zapytał z ironią, a ja już wiedziałam, co oznacza ten jego ton. Stary Draco Malfoy powrócił. Czar prysł, po jego wcześniejszym stosunku do mnie nie było śladu.

- Może gdybyś pamiętał, że dopiero dzisiaj wyszłam ze skrzydła szpitalnego, to wiedziałbyś, że nie mam siły biegać za tobą! – wysyczałam w jego stronę. Co za idiota, na dodatek bez mózgu.

- Nie rób z siebie ofiary, Lennox. Nikt nie będzie się nad tobą litować. – odpowiedział i zaczął znów przemierzać korytarz w tym samym tempie, co przed chwilą. Nie miałam zielonego pojęcia, co go ugryzło. Wiedziałam, że nie lubi Rona, ale żeby tak reagować na nasz pocałunek? Sama nie jestem z tego dumna, ale jemu nic do tego. Moje życie, moja sprawa. Z tą myślą zaczęłam iść w kierunku swoich komnat, nawet nie próbując dorównać krokom Malfoya. Szłam powoli, bo zdawałam sobie sprawę jak większy wysiłek działa na mój osłabiony organizm. W końcu po kilku minutach doszłam do drzwi prowadzących do mojego pokoju, przy których stał zniecierpliwiony Draco.

- Dłużej się nie dało? – zapytał. Prychnęłam tylko, nie chciałam wdawać się z nim w dyskusję. Otworzyłam drzwi i już po chwili znajdowałam się w bezpiecznym pomieszczeniu. Od razu rzuciłam się na łóżko, moje nogi aż wołały o odpoczynek. Nawet nie zauważyłam kiedy usnęłam.

***

Przyznam szczerze, na początku było mi żal Weasleya. Swoją bohaterską postawą skazał siebie na śmierć, a bliskich na cierpienie. Jednak, gdy zobaczyłem jak ten gad perfidnie wykorzystuje sytuację i całuje Hermionę, coś się we mnie zagotowało. Widziałem błysk satysfakcji, jaki pojawił się w jego oczach, gdy wszedłem do pomieszczenia. Miałem wtedy ogromną ochotę dać mu w pysk i zanieść do Voldemorta, aby przyśpieszył jego egzekucję. Tylko widok Hermiony mnie przed tym powstrzymał. Miała na twarzy wypieki i do tej pory się zastanawiam, czy były to rumieńce wstydu, czy emocji związanych z pocałunkiem. Gdy to zobaczyłem, złość stała się jeszcze większa i miałem ochotę jak najszybciej wyjść z tej celi. Nie zwracałem uwagi na nią, na jej stan zdrowia. Po prostu musiałem iść, żeby nie zrobić głupstwa. Bardzo się ucieszyłem, gdy wreszcie mogłem zamknąć się w swoich pokoju razem z Ognistą Whisky. Leżałem na kanapie i popijałem trunek, dalej rozmyślając o wcześniejszej sytuacji. Moje myśli przerwało donośne pukanie do drzwi. Wstałem niechętnie, nie miałem ochoty nikogo widzieć, ani z nikim rozmawiać.

- Kopę lat, stary! – zawołał Blaise Zabini, gdy otworzyłem drzwi. Byłem w ogromnym szoku, jak mój najlepszy przyjaciel znalazł się w Riddle Manor?

- A co ty tutaj robisz? – zapytałem, dalej stojąc w przejściu i głupio wpatrując się  w chłopaka.

- Może mnie najpierw wpuścisz, a potem pogadamy? – zapytał, a ja od razu zaprosiłem go do środka. Blaise rozsiadł się na kanapie i nalał sobie whisky.

- To mogę wiedzieć, jakim cudem znalazłeś się tutaj? – ponownie zadałem mu pytanie i usiadłem obok niego.

- Nasi starzy powariowali. Odkąd przestałeś uczęszczać do Hogwartu, oni też zaczęli się domagać, żebyśmy trafili do Riddle Manor i rzucili tą budę i oto jestem. – powiedział chłopak i upił łyk bursztynowego alkoholu.

- Mówisz cały czas w liczbie mnogiej, kogo masz jeszcze na myśli? – zapytałem.

- Mnie i Pansy, nasi ojcowie dogadali się z Voldemortem i będziemy tutaj mieszkać. – powiedział.

- Pansy? To w takim razie, gdzie ona jest? – byłem zdziwiony. Skoro trafiają tutaj dzieci Śmierciożerców, to niedługo całe rodziny trafią do tego domu. Wtedy na pewno, nie będzie bezpiecznie.

- Niedługo powinna być, sam dokładnie nie wiem. Była strasznie podniecona, że będzie mogła ciebie znowu zobaczyć. – powiedział Blaise i uśmiechnął się do mnie, sugestywnie unosząc brwi. Palant.

- No właśnie tego się obawiałem. – powiedziałem i wypiłem całą zawartość szklanki na raz. Przyjemne ciepło rozgrzało mój przełyk, łagodząc nerwy i uspokajając duszę. Pansy była bez wątpienia moją przyjaciółką, lubiłem ją na swój sposób. Niestety, ona oczekiwała ode mnie czegoś więcej, a ja nie mogłem jej tego dać. Nie wiązałem z nią swojej przyszłości, chociaż kiedyś było bardzo blisko i nasi ojcowie prawie podpisali dokument o naszym małżeństwie. Na szczęście moja matka wkroczyła do akcji, posiadała takie argumenty, które zabroniły wiązania naszej wspólnej przyszłości. Do tej pory nie mam pojęcia, co takiego ukrywa Narcyza, ale mam nadzieję, że kiedyś się tego dowiem. Przynajmniej dzięki niej, nie mam obowiązku poślubienia kobiety, na której mi nie zależy.

- Nie łam się stary, może kiedyś sobie odpuści. – powiedział Blaise i głośno się roześmiał widząc moją zrezygnowaną minę.

- Prędzej Weasley i ja zostaniemy przyjaciółmi. – odpowiedziałem, co spowodowało, że Zabini prawie spadał z kanapy ze śmiechu. Tak minęła nam reszta wieczoru, Blaise opowiadał mi, co się działo w Hogwarcie podczas mojej nieobecności, a ja dzieliłem się informacjami z Riddle Manor. Opróżniliśmy kilka butelek Ognistej Whisky, przez co Zabini ledwo wyszedł z mojego pokoju. Jego komnaty znajdowały się po drugiej stronie korytarza, na szczęście droga była prosta. Gdy sylwetka przyjaciela zniknęła w ciemności, zamknąłem drzwi i udałem się do łazienki wziąć szybki prysznic. Trochę kręciło mi się w głowie, alkohol zrobił swoje. Po skończonej toalecie, szybko wskoczyłem do łóżka, chcąc jak najszybciej przespać moment, w którym alkohol rządził moim ciałem. Gdy już prawie zasypiałem obudziło mnie kolejne pukanie do drzwi. Przez pierwszą chwilę wydawało mi się, że śnię jednak pukanie stawało się coraz bardziej donośne. Z ogromną niechęcią podniosłem się z ciepłego łóżka i podszedłem do drzwi, aby je otworzyć.

- Draco! – nie zdążyłem zobaczyć kim jest ta osoba, bo od razu rzuciła mi się na szyję. Poczułem mdły zapach perfum, których używała tylko jedna kobieta. Pansy.

- Pansy, co ty tutaj robisz o tej porze? – zapytałem, delikatnie odsuwając dziewczynę od siebie. Jak zwykle była ubrana w krótką, lateksową, czerwoną spódniczkę i obcisłą czarną bluzkę. Nie wiem po co, w ogóle się ubierała, skoro ten strój nic nie zasłaniał.

- Jak to co? Stęskniłam się za tobą, głuptasie. Nie widzieliśmy się tak długo, więc od razu jak przyjechałam, musiałam się z tobą zobaczyć! – powiedziała i wpakowała się do mojego pokoju. Westchnąłem w geście zrezygnowania, doskonale wiedziałem, że teraz się jej tak łatwo nie pozbędę.

- Pansy, jest pierwsza w nocy, czy możemy porozmawiać jutro? – zapytałem. Dziewczyna odwróciła się w moją stronę i zaczęła mi się intensywnie przyglądać. Na moje nieszczęście byłem w samych bokserkach do spania, a Parkinson nie mogła oderwać ode mnie wzroku. W sumie jej się nie dziwię.

- Ja nie przyszłam tutaj rozmawiać, Draco. – powiedziała i zaczęła iść powoli w moją stronę, kołysząc biodrami i oblizując usta. Przyglądałem jej się chwilę, ale zdawało mi się, że widzę dwie kobiety, a nie jedną. Szybko przetarłem oczy i druga Pansy zniknęła. Podeszła do mnie i wpiła się w moje usta, wbijając przy okazji swoje długie paznokcie w moje plecy. Nie miałem siły jej odepchnąć, a sam pocałunek był nawet przyjemny. Nim się obejrzałem leżeliśmy już na łóżku, a dziewczyna zaczęła się rozbierać. Gdy stanęła przede mną naga, wszystkie wątpliwości odeszły. Jestem tylko mężczyzną.

***

Narcyza Malfoy od kilku dni nie mogła spać. Zadręczały ją myśli o swojej przyjaciółce Amandzie, która pozostawiła kolejną zagadkę będąc w zaświatach. Kobieta wiedziała, że nie można jej lekceważyć, bo na pewno prowadzi ona do bardzo ważnej sprawy. Tylko jakiej? Musiała natychmiast porozmawiać ze Snapem. Udała się do lochów Riddle Manor, w których znajdowały się komnaty Mistrza Eliskirów. Nigdy nie rozumiała, dlaczego ten mężczyzna upodobał sobie takie miejsce jakim są lochy. Przeraźliwe zimno, wilgoć i smród towarzyszyły jej po drodze, powodując zawroty głowy i lęk przed nieznanym. Szybkim krokiem podeszła do drzwi prowadzących do pokoi Severusa i energicznie w nie zapukała. Po krótkiej chwili otworzył jej mężczyzna, który nie krył zdziwienia na jej widok. Zaprosił ją do środka i wskazał miejsce na fotelu, przy jego biurku.

- Co ciebie do mnie sprowadza, Narcyzo? – zapytał.

- Severusie, mamy problem do rozwiązania. Hermiona mi opowiedziała, co się z nią działo podczas śpiączki i… - kobieta opowiedziała całą historię, łącznie ze wskazówką jaką pozostawiła Amanda.

- To naprawdę interesujące… - powiedział Snape. Mężczyzna podniósł się z krzesła i podszedł do ogromnej biblioteczki, skrywającej mnóstwo wartościowych woluminów.

- Co mamy robić? Co to oznacza? – zapytała Narcyza i spojrzała z nadzieją na profesora.

- Przeszukam kilka ksiąg. Bardzo możliwe, że kryje się za tym wszystkim czarna magia. Wiesz dobrze, że William fascynował się nią i niejednokrotnie pokazał, że potrafi ją doskonale opanować. – odpowiedział.

- Myślisz, że oni żyją? – zapytała kobieta. Mężczyzna spojrzał na nią zdezorientowanym wzrokiem. To mogło wiele zmieniać.

- Nie wiem, Narcyzo. Jeśli tak jest, to użyli bardzo silnej magii, aby udało im się przeżyć. Sam nie wiem… To jest bardzo skomplikowane. Musieliby stworzyć, coś co zabezpieczyło ich duszę przed śmiercią. – odpowiedział mężczyzna.

- Horkruks? – zapytała pani Malfoy. Snape spojrzał na kobietę, analizując jej słowa.

- Prawdopodobnie, ale nie tylko horkruks. Musi się za tym kryć coś większego… Poszukam wszelkich informacji na ten temat i jak tylko czegoś się dowiem, dam ci znać. – odrzekł Mistrz Eliskirów.

- Dobrze, Severusie. Może spróbuj skonsultować się z Dumbledorem? – mężczyzna pokiwał głową na znak zgody.

- Do zobaczenia, przyjacielu. – powiedziała kobieta i udała się w stronę drzwi, aby opuścić komnaty Severusa. Wiedziała, że teraz lepiej jest go zostawić samego, aby mógł w spokoju przeanalizować sytuację.

- Do zobaczenia… – odpowiedział Snape i pogrążył się w tylko sobie znanych myślach.

***

Obudziłam się wypoczęta, co było dla mnie nowością. Przeciągnęłam się na swoim wielkim łóżku i powoli podniosłam się z niego. Na szafce obok znajdował się eliksir, który musiałam wypić przed śniadaniem. Sięgnęłam po niego i szybko połknęłam, a jego gorzki smak zapiłam sokiem z dyni. Udałam się do łazienki i wykąpałam się, ponieważ wczoraj zasnęłam w ubraniach. Po odświeżeniu usiadłam na kanapie i czekałam na Malfoya. Za piętnaście minut miało odbyć się śniadanie, a jego jeszcze nie było. Zastanawiałam się, czy dalej jest na mnie obrażony i będzie się zachowywał jak skończony dupek. Minuty mijały, a Draco dalej się nie pojawiał. Gdy zostało pięć minut do śniadania postanowiłam sama się na nie udać. Wyszłam na korytarz i rozejrzałam się niepewnie, zastanawiając się czy chłopak zaraz się nie pojawi. Nic takiego się nie stało. Szybkim krokiem przemierzyłam korytarz, nie oglądając się za siebie i nie zatrzymując przy obrazach. Wzbudzało to niepotrzebne wspomnienia. Energicznie otworzyłam drzwi, a kilkanaście par oczu zwróciło się w moją stronę. Usiadłam na swoim miejscu i zaczęłam się przyglądać osobom, które widziałam pierwszy raz. Nie wiedziałam kim są i dlaczego tutaj się znajdują.

- Witaj, Hermiono. Gdzie jest Draco? – zapytał Lord Voldemort i przyglądał mi się badawczo. Musiałam skłamać, przecież gdybym powiedziała, że nie przyszedł Czarny Pan by się na nim zemścił, a tego nie chciałam.

- Niezdara ze mnie, wylałam na niego sok dyniowy i musiał iść się przebrać. Powiedziałam, że nie będę na niego czekać i spotkamy się na miejscu. – odpowiedziałam i uśmiechnęłam się przepraszająco w stronę Toma.

- Niech będzie. – odpowiedział Lord, chociaż wydaje mi się, że mi nie uwierzył. Mam nadzieję, że Draco nie spotka za to kara. Po chwili do jadalni wszedł Blaise Zabini. Bardzo zdziwiłam się na jego widok, a on tylko uśmiechnął się do mnie i puścił mi oczko. Usiadł koło jednego z małżeństw i zaczął nakładać sobie solidną porcję jajecznicy. Postanowiłam wziąć z niego przykład, nie jadłam wczoraj kolacji i mój żołądek domagał się jedzenia. Na rozwiązywanie zagadki jego pobytu tutaj przyjdzie czas później. Po około dziesięciu minutach drzwi ponownie się otworzyły, a przez nie wszedł Malfoy, obejmując Pansy Parkinson. Zbladłam. Moja mina prawdopodobnie przedstawiała niedowierzanie, szok, konsternację i wiele innych emocji, które zmieniały się jak w kalejdoskopie. Chłopak odsunął dziewczynie krzesło i usiadł koło niej. Dalej nie byłam w stanie nic przełknąć i wpatrywałam się tępo w ich stronę, jakby ktoś potraktował mnie zaklęciem Petrificus Totalus.

- Kochanie, podasz mi chleb? – zapytała Pansy, a mi z ręki wypadł widelec. Wszyscy spojrzeli się w moją stronę, a ja błyskawicznie zanurzyłam się pod stół w poszukiwaniu zguby. Gdy ją znalazłam, szybko odłożyłam widelec na stół i opuściłam pomieszczenie. Nie wiedziałam, dlaczego się tak zachowuję, to było irracjonalne. Przecież ona ma prawo spotykać się z dziewczynami, a mi nic do tego. Mam Rona, o którym muszę myśleć i którego muszę uratować. Nic nie może mnie rozpraszać, a szczególnie głupi Malfoy i jego głupia Pansy. Nic mnie to nie interesuje. Z tą myślą przekroczyłam próg swojego pokoju i sięgnęłam po pierwszą, lepszą książkę. Zanurzyłam się w lekturze, powoli zapominając o wcześniejszym incydencie i skupiając się na bohaterach opowiadania.

***

Witam Was! Jeśli mam być szczera, to nie jestem zadowolona z tego rozdziału. Bardzo ciężko mi się go pisało, nie miałam odpowiedniej weny, dlatego z góry Was przepraszam za błędy i brak większej akcji i długość rozdziału. Obiecuję poprawę. Dziękuję za komentarze i czekam na kolejne :) Pozdrawiam Was serdecznie! :)

D.