Rozdział XV

Tępy ból rozsadzał moją głowę, a światło drażniło moje oczy. Nie mogłam przyzwyczaić  się do bieli ścian, które mnie otaczały. Leniwie otwierałam powieki, bojąc się, że w każdej chwili mogę uszkodzić swój wzrok. Gdy w końcu po kilku minutach przyzwyczaiłam się do jasności, starałam się dojrzeć twarze osób, które mnie otaczały. Pierwszą osobą, którą zobaczyłam był starszy mężczyzna o ciepłych, zielonych oczach, nieśmiało się do mnie uśmiechający. Obok niego stał Severus Snape, z wyraźną ulgą wypisaną na twarzy. Kawałek za nim stała Narcyza Malfoy, na której policzkach widniały zaschnięte ślady łez, a obok niej stał Draco, który przyglądał mi się z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Chciałam podnieść głowę, ale niestety jedyne, czym mogłam poruszać to były moje oczy. Nie miałam sił, aby zmusić się do jakiegokolwiek ruchu kończynami. Zrezygnowana westchnęłam, nie wiedząc co mnie dalej czeka i w jak ciężkim stanie jestem.

- Witaj wśród żywych, panienko Lennox. – usłyszałam głos starszego mężczyzny i spojrzałam na niego z niezrozumiałym wzrokiem. Te słowa oznaczały, że moja matka miała rację i balansowałam na granicy życia i śmierci. Chciałam mu odpowiedzieć, ale po otworzeniu ust z mojego gardła nie wydobyło się żadne słowo, jedynie cichy pisk. Nieznajomy mężczyzna szybko zareagował i napoił mnie wodą, która była ukojeniem dla mojego gardła. Uśmiechnęłam się do niego z wdzięcznością , chociaż sama nie wiem, czy nie wyszedł z tego dziwny grymas.  

- Możesz mówić? – zapytał Snape.

-T…Tak. – wychrypiałam, ale byłam z siebie dumna. Przynajmniej już nie piszczałam.

- Byłaś w bardzo ciężkim stanie, naprawdę to cud, że z nami jesteś. – powiedział mężczyzna w białym kitlu i spojrzał znacząco na Severusa, który posłał mu blady uśmiech.

- Kim pan jest? – zapytałam, a mój głos powoli wracał do normy.

- Mam na imię Alferd, jestem magomedykiem w Riddle Manor. – odpowiedział. Nie zdawałam sobie sprawy, że w tej posiadłości znajduje się coś takiego jak skrzydło szpitalne i na dodatek, że Voldemort ma własnych magomedyków. Przyjrzałam się mężczyźnie i stwierdziłam, że na pewno nie jest tu z własnej woli. Coś w jego postawie wskazywało na to, że nie jest szczęśliwy z pobytu tutaj, ale nie ma innego wyboru. Zawsze dobrze odczytywałam mowę ciała i wydaje mi się, że i w tym przypadku się nie pomyliłam.

- W takim razie dziękuję, zawdzięczam panu życie. – powiedziałam i uśmiechnęłam się do niego, chcąc umocnić moje słowa tym właśnie gestem.

- Nie tylko mi należą się podziękowania, Severus bardzo mi pomógł  w tej walce. – mężczyzna uśmiechnął się do swojego towarzysza, a ten wzruszył ramionami, jakby nie było to coś, co zasługiwało na pochwałę.

- Dziękuję wam. – powiedziałam. Po tych słowach podeszła do mnie Narcyza i uściskała mnie. Widziałam radość i ulgę w jej oczach, jakby ogromny kamień spadł z jej serca. Kobieta przysiadła przy moim łóżku i trzymała mnie za rękę, wpatrując się we mnie jak w najcenniejszy skarb. Czułam, że się rumienię, nie wiedziałam, że tej kobiecie może tak bardzo zależeć na moim życiu.

- Hermiono, zostawimy cię na razie. Alfred za jakąś godzinę poda ci eliksiry wzmacniające, abyś szybciej doszła do zdrowia. Myślę, że Czarny Pan odwiedzi cię wieczorem. – powiedział Snape i razem z Draco i magomedykiem wyszli z pomieszczenia. Moje spojrzenie spoczęło na Narcyzie, która została ze mną dalej siedząc przy moim łóżku.

- Widziałam się z rodzicami. – powiedziałam kobiecie. Chciałam się z kimś tym podzielić, a wiedziałam, że ona jest właśnie tą osobą, której mogę zaufać. Otworzyła szeroko oczy ze zdumienia, a potem posmutniała i mocniej ścisnęła mnie za rękę.

- Cieszę się, że mogłaś ich poznać. Szkoda, że akurat w takich okolicznościach… - odpowiedziała, a jej głos wyrażał ogromny smutek i żal.

- Ale zdarzyło się coś dziwnego… Matka powiedziała do mnie: „Kłamstwo nie staje się prawdą, tylko dlatego, że wierzy w nie więcej osób”, nie wiesz, co może to oznaczać? – zapytałam. Kobieta popatrzyła na mnie zdezorientowanym wzrokiem. Na jej czole pojawiła się zmarszczka wskazująca na jej głębokie zamyślenie. Trwało to kilka minut, a ona dalej milczała, jakby analizując każde słowo, które jej przekazałam.

- Nie wiem, co o tym myśleć Hermiono. Jeżeli naprawdę to była twoja matka i przekazała ci takie słowa… to muszą mieć one drugie dno. Amanda zawsze lubiła zagadki. Lubiła je rozwiązywać i zadawać innym, a każda z nich miała głębsze znaczenie i zawsze długo trwało jej rozwiązanie. Skoro powiedziała te słowa, to znaczy, że są one wskazówką do czegoś większego, tylko na razie nie mam pojęcia, o co może chodzić. – powiedziała Narcyza. Zmarszczka z jej czoła nie znikała, a ja sama zaczęłam myśleć, co to może oznaczać.

- To w takim razie, co mamy robić? – zapytałam.

- Trzeba będzie to skonsultować z Dumbledorem, a są tylko dwie osoby, które mają z nim stały kontakt, więc im musimy przekazać tą wiadomość. – odpowiedziała.

- Rozumiem, zróbmy to. – powiedziałam i chciałam się podnieść na łokciach, jednak przy próbie aż syknęłam z bólu.

- Na razie nic nie będziemy robić, kochanie. Musisz wypocząć, zostałaś ledwo odratowana, skupmy się na twoim powrocie do zdrowia. I nie rób takiej miny, nie ma żadnej dyskusji. – powiedziała kobieta i pogroziła mi palcem.

- Nie lubię leżeć bezczynnie. Jak długo będę musiała tutaj być? – zapytałam.

- Prawdopodobnie tydzień, a potem będziemy się zastanawiać, co zrobić dalej. Wypocznij teraz, prześpij się. – odrzekła Narcyza i pogłaskała mnie po głowie.

- A tak właściwie, to jaki dzień jest dzisiaj?

- Dwudziesty ósmy listopada. Trochę cię z nami nie było. – odpowiedziała i pocałowała mnie w policzek. – Muszę już iść, prześpij się.

- Przyjdziesz do mnie później? – zapytałam z nadzieją w głosie.

- Oczywiście skarbie. – odpowiedziała i po chwili już jej nie było. Po jej wyjściu przyszedł Alfred i podał mi obrzydliwy eliksir, ale dzielnie musiałam go przełknąć. Na szczęście po jego podaniu przyniósł mi soku z dyni, aby zapić ten okropny smak. Po opróżnieniu kubka od razu poczułam się senna. Widocznie mężczyzna dolał mi eliksiru słodkiego snu do napoju, a ja byłam mu za to wdzięczna, ponieważ bez niego, na pewno dalej bym rozmyślała na temat dziwnych zagadek mojej matki. Przed oddaleniem się do krainy Morfeusza, miałam wrażanie, że to nie był ostatni raz ,kiedy widziałam swoich rodziców.

***

Po wyjściu ze skrzydła szpitalnego głęboko odetchnąłem, jakby ogromny ciężar, który przygniatał moje całe ciało zniknął jak za dotknięciem różdżki. Cieszyłem się, że się obudziła i żałowałem, że nie mogłem z nią dłużej zostać i porozmawiać. Wiedziałem jednak, że mojej matce zależy, aby z nią zostać, a my z Severusem musieliśmy udać się do Hogwartu. Po opuszczeniu murów Riddle Manor teleportowaliśmy się do Hogsmeade, a stamtąd ruszyliśmy do bram zamku. Dyrektor czekał na nas w swoim gabinecie, nerwowo po nim chodząc i czekając na wieści o stanie Hermiony.  Po przekroczeniu przez nas drzwi, mężczyzna podniósł głowę i zatrzymał się w miejscu. Widać było, że wstrzymuje oddech, czekając na odpowiedź na nurtujące go pytanie.

- Udało się, przeżyła. – powiedział Severus, a Dumbledore uśmiechnął się szeroko i klasnął w dłonie z radości, ciesząc się jak dziecko, któremu obiecano dać w nagrodę cukierka. Uśmiechnąłem się na ten widok. Nasz dyrektor był wyjątkowym człowiekiem, a jego zachowanie raz mnie irytowało, a raz wzbudzało pozytywne emocje, tak jak dzisiaj.

- To cudownie! Wspaniale! Siadajcie moi mili, siadajcie. – mówił dalej podekscytowany staruszek i wskazał nam miejsca na fotelu. Sam sięgnął po dropsy i chciał nas nimi poczęstować, jednak grzecznie odmówiliśmy.

- Wiesz Draco, że teraz będziesz musiał być jeszcze bardziej ostrożny. To ostatni raz kiedy pojawiasz się w Hogwarcie. Musisz przebywać cały czas w Riddle Mannor i pilnować Hermiony. – powiedział dyrektor, a ja potakiwałem głową. Zdawałem sobie sprawę, że teraz to nie przelewki i nie można jej spuszczać z oczu.

- Bellatrix musiała zabić Rudolfa.  Na pewno będzie szukała zemsty, jeszcze nie widziałem jej w takim stanie. – odrzekł Mistrz Eliksirów.

- Masz rację, mój przyjacielu. To bardzo okrutna kobieta, jeszcze gorsza niż jej mąż, a przede wszystkim nieprzewidywalna. Draconie, wracaj już do Riddle Manor, ja jeszcze chwilę porozmawiam z Severusem. Nasz plan musimy wcielić w życie od razu, a teraz gdy panienka Lennox jest osłabiona, Lestrange może szukać dojścia do niej. – odpowiedział Dumbledore. Skinąłem głową i po chwili opuściłem gabinet. Szedłem powoli korytarzami zamku, rozmyślając nad tą pokręconą sytuacją. Spojrzałem na zegarek, który wskazywał godzinę dwudziestą drugą, dlatego mogłem być spokojny, że o tej porze nikogo nie spotkam. Dochodziłem do wyjścia z zamku, gdy zatrzymał mnie znajomy głos.

- Co się z nią dzieje, Malfoy?! – rudy Weasley szedł w moim kierunku i nic nie wskazywało na to, że łatwo odpuści. Miał czerwone policzki, a złość emanowała z całej jego postawy.

- Żyje i ma się dobrze, a teraz zejdź mi z drogi, Wieprzlej. – odpowiedziałem i chciałem wyminąć chłopaka, jednak ten zastawił mi drogę.

- Nie! To wszystko twoja wina! To przez ciebie ją zabrali! Ty… Ty… Ty plugawy Śmierciożerco! – krzyczał Weasley, a jeśli było to możliwe zrobił się jeszcze bardziej czerwony, a przy jego ustach pojawiła się piana, jakby dostał szału.

- Zamknij się, rudy psie! Zejdź mi z drogi, bo gorzko pożałujesz. – odpowiedziałem, jednak Ron postanowił uderzyć mnie. Zrobiłem szybki unik i sam zadałem mu cios prosto w brzuch. Chłopak zgiął się w pół i wypluł krew z ust. Uśmiechnąłem się do siebie, dumny  z tego, że moje uderzenie było na tyle silne.

- To ty jeszcze pożałujesz tego śmieciu, zobaczysz. – wysyczał i powoli odchodził w swoim kierunku. Wzruszyłem ramionami i udałem się w stronę Hogsmeade, aby móc się teleportować. Gdy znalazłem się w miasteczku, poszukałem ciemnej uliczki, tak aby nikt mnie nie zauważył.  Wyobrażałem sobie teren Riddle Manor, gdy nagle poczułem rękę na swoim ramieniu. Wylądowałem przed bramą do posiadłości Voldemorta i zobaczyłem, że nie byłem sam. Ten idiota Weasley teleportował się ze mną! Jak mogłem być tak mało czujny, że nie zauważyłem, jak mnie śledzi?!

- Co ty sobie wyobrażasz idioto?! Wiesz, że stąd nie ma ucieczki?! – zacząłem krzyczeć na tego matoła. Gdy tylko Czarny Pan dowie się, że Ron znajduje się na jego terenie, to może on  pożegnać się ze swoim życiem.

- Zaprowadź mnie do Hermiony! – krzyczał, a ja musiałem wziąć kilka głębszych oddechów, aby uspokoić nerwy.

- Czy ty nie rozumiesz, tępy zdrajco krwi, że zaraz Voldemort dowie się, że jesteś na jego terenie?! Za chwilę będziesz błagać o śmierć! – nie rozumiałem logiki tego półgłówka. Właśnie skazał się na tortury i powolną śmierć. Usłyszałem trzask teleportacji i przed nami ukazała się sylwetka Severusa Snape’a.

- Co tu się dzieje, Draco?! Dlaczego jest tutaj Weasley?! – krzyknął nauczyciel i ze złością rozglądał się w około, upewniając się, że jesteśmy sami.

- Ten idiota śledził mnie i złapał mnie za ramię podczas teleportacji. – wysyczałem.

- Chce się widzieć z Hermioną! Nie interesuje mnie nic, chce ją zobaczyć! – darł się na cały głos Ron, a ja schowałem twarz w dłonie  w geście kompletnego załamania, nad głupotą Weasleya.

- Wracasz do zamku Weasley, bez dyskusji zanim ktoś dowie się, że tutaj jesteś. – odpowiedział ze złością Snape i chciał złapać chłopaka za ramię, jednak ten szybko zrobił unik i pobiegł w kierunku Riddle Manor. Otworzyłem buzię i oczy ze zdziwienia, a potem pędem udaliśmy się za Ronem, aby powstrzymać go przed największą głupotą w jego życiu. Niestety, chłopak był szybki i zanim zdążyliśmy go złapać ten wpadł do posiadłości.

- Hermiona! Hermiona! Gdzie jesteś?! – krzyczał, a ja już wiedziałem, że mamy przechlapane.  Chłopak biegł korytarzem, dalej nawołując dziewczynę. Po paru minutach na końcu korytarza znalazł się Voldemort i zagrodził drogę rudzielcowi.

- Czy mogę wiedzieć, co Ron Weasley robi w moim domu?! – wysyczał Lord, a jego oczy błyszczały krwistą czerwienią.

- Panie… - zaczął Severus – Byliśmy w Hogesmade jak wiesz, dokładniej w Świńskim Łbie, szukając informacji dla ciebie. Gdy wychodziliśmy i chcieliśmy się deportować, Weasley złapał Dracona za ramię i udało mu się tutaj dostać. – dokończył Snape i czekał na reakcję Czarnego Pana.

- Za nieostrożność zostaniesz ukarany później. Na razie zajmijmy się tym rudym zdrajcą krwi. – powiedział Riddle i uśmiechnął się przebiegle.

- Nie boję się ciebie, jesteś zwykłym szaleńcem i popaprańcem. – powiedział dumnie Ron. Jeśli mam być szczery, to wypowiedź Weasleya zaimponowała mi. Wiedział jaki los go czeka, a nadal się stawiał.

- Szaleńcem jesteś ty, bo ośmieliłeś się mnie znieważyć. Snape, odprowadź go do lochu, zastanowię się, co z nim zrobić. – powiedział Lord i zniknął za drzwiami do swoich komnat. Severus zabrał Rona do lochów, a ja postanowiłem udać się do Hermiony i z nią porozmawiać.

***

Gdy się obudziłam, było ciemno. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, na końcu w rogu stała lampa, która była jedynym światłem w pokoju. Przeciągnęłam się i ziewnęłam. Czułam się lepiej, sen pomógł mi zregenerować siły. Spojrzałam na zegar wiszący nad drzwiami, który wskazywał wpół do dwunastej w nocy. Byłam ciekawa, czy przespałam cały dzień, czy tylko kilka godzin. Po chwili rozległo się pukanie do drzwi, a zza nich wyłoniła się blond czupryna należąca do Malfoya. Zdziwiona jego obecnością o tak późnej porze zmarszczyłam brwi i przyglądałam mu się badawczo, zastanawiając się, czego chłopak może ode mnie chcieć.

- Cześć, jak się czujesz? – zapytał normalnie i usiadł przy moim łóżku. W dalszym szoku oceniłam jego postawę wobec mnie. Nie był wyniosły, ani zły. Jego oczy miały cieplejszą barwę niż to zwykle bywa, były bardziej podobne do jego matki.

- Lepiej, sen mi bardzo pomógł. – powiedziałam i na potwierdzenie tych słów głośno ziewnęłam. Chłopak uśmiechnął się do mnie w wyjątkowo szczery sposób, a ja stwierdziłam, że podoba mi się jego uśmiech, gdy nie jest cyniczny i przebiegły.

- Chciałem cię przeprosić, za moje zachowanie. I za to, że zostawiłem ciebie tamtego dnia… - powiedział Draco. Zdziwiłam się jego zachowaniem. Malfoy przeprasza? Spotkał mnie zaszczyt. Mimo wszystko cieszyłam się, że w końcu to zrobił. Nie chciałam mieć tutaj więcej wrogów, każdy przyjaciel się przyda, a mi ich bardzo brakowało.

- Ja już dawno ci wybaczyłam, i nie obwiniaj się za to, co się stało z… Rudolfem. To nie twoja wina. – odpowiedziałam i uśmiechnęłam się do chłopaka.

- Nie musisz się go już bać, nie żyje. – odpowiedział i spojrzał na moją reakcję. Ogromna ulga pojawiła się w moim sercu, jednak nigdy nie życzyłam komuś śmierci, to nie w moim stylu.

- Nie powiem, że nie zasługiwał na śmierć, jednak nie szukałabym zemsty, gdyby żył. – odpowiedziałam.

- Jak zwykle, dobra aż do bólu. – powiedział z przekąsem chłopak, a ja pokiwałam głową i uśmiechnęłam się. Długo jeszcze rozmawialiśmy na różne tematy. Byłam zdziwiona, że tak dobrze może nam iść zwykła rozmowa, bez kłótni. W pewnym momencie chłopak posmutniał i widziałam ewidentnie, że coś go gryzie.

- Czy coś się stało? – zapytałam.

- Mamy problem, o którym muszę cię poinformować. Byliśmy dzisiaj w Hogwarcie i… Weasley śledził mnie, a potem deportował się ze mną tutaj. Został pojmany przez Voldemorta, znajduje się teraz w lochach. – powiedział Malfoy, a mnie kompletnie zatkało. Mój najlepszy przyjaciel jest w niebezpieczeństwie, z mojego powodu! Próbowałam się podnieść z łóżka, jednak chłopak przytrzymał mnie i kategorycznie zabronił ruszać się z miejsca.

- Ja muszę tam iść! Ktoś go musi uratować! – krzyczałam, a łzy bezsilności płynęły po moich policzkach.

- Uspokój się, Hermiono. Nie możesz nic zrobić, z Severusem pomyślimy nad jakimś planem awaryjnym, ale nie mogę ci nic zagwarantować. Na własne życzenie przyszedł tutaj, nie słuchał naszych próśb, żeby wrócił do zamku. – mówił chłopak cichym i spokojnym głosem, głaszcząc mnie po ramieniu i próbując sprawić, żebym się uspokoiła. Podziałało, po chwili mogłam już normalnie oddychać, a łzy przestały mi lecieć strumieniami.

- Ile mamy czasu? – zapytałam.

- Niewiele. Obraził Lorda, a tego on mu na pewno nie wybaczy. – odpowiedział Draco. Załamałam się. Nie dość, że Ron tutaj przyszedł to jeszcze postanowił nawrzucać Voldemortowi. Cudownie.

- Myślisz, że go zabije? – zapytałam.

- Najprawdopodobniej. Był dzisiaj u ciebie?

- Nie. Dopiero chwilę przed twoim przyjściem się obudziłam. – odpowiedziałam.

- To znaczy, że na pewno cię niedługo odwiedzi. Możesz spróbować go namówić, aby oszczędził jego życie, to tak naprawdę jedyna szansa. – powiedział chłopak. Miał rację. Musiałam przekonać Lorda, żeby nie zabijał mojego najlepszego przyjaciela, po prostu musiałam. On musi przeżyć, nie wiem jak poradziłabym sobie ze stratą kolejnej bliskiej osoby. Nie pozwolę, aby Ron Weasley zginął.

 ***

Witam Was po dłuższej przerwie :) Rozdział dokończyłam dzisiaj i oto jest :) Czekam na Wasze opinie :) Korzystając z okazji chciałabym Wam życzyć zdrowych i spokojnych świąt oraz szczęśliwego Nowego Roku! Kolejny rozdział powinien pojawić się w przyszłym tygodniu, ale po świętach, dlatego składam  Wam życzenia wcześniej :) Buziaki!

D.