Rozdział XIV

Światło słoneczne wpadało do mojego pokoju już od godziny szóstej rano. Drażniło to moje oczy i byłam zmuszona wstać z ciepłego łóżka i zmierzyć się z kolejnym ciężkim dniem. Rozejrzałam się po pokoju i byłam zdziwiona jak bardzo jego wygląd zmienił się od wczorajszego dnia.  Przypominał on mój mugolski pokój u Grangerów, którego bardzo nie lubiłam. Wszystko białe, aż nazbyt sterylnie. Postanowiłam wstać i dowiedzieć się, o co w tym wszystkim chodzi. Czyżby Czarny Pan, chciał mi przypomnieć stare czasy? Tylko, w jakim celu? Ubierałam się w pośpiechu, nadal zastanawiając się, jaki jest w tym głębszy sens. Po paru minutach byłam już wyszykowana i  mogłam zejść na dół i dowiedzieć się wszystkiego od Voldemorta. Gdy otworzyłam drzwi wejściowe do mojego królestwa, byłam gotowa zastać ten sam  ciemny, ponury korytarz z przodkami Riddle’a. Jakie było moje zdziwienie, gdy zamiast tego ujrzałam taki sam układ domu, jaki był u moich przyszywanych rodziców. Przystanęłam na chwilę i podrapałam się po głowie intensywnie myśląc, jak to się stało, że teleportowałam się do Londynu. Nie powiem, w duchu ucieszyłam się, że uwolniłam się od tych ponurych murów Riddle Manor, jednak zdawałam sobie sprawę, jakie może to nieść za sobą konsekwencje.  Przeszukałam cały dom z nadzieją, że znajdę kogokolwiek. Ostatnim pomieszczeniem była kuchnia, do której udałam się powolnym krokiem, nie licząc na obecność ludzi. Na szczęście przy stole siedziała para osób. Kobieta i mężczyzna rozmawiali o czymś ze sobą, patrząc sobie głęboko w oczy z ogromną miłością i oddaniem. Nie mogłam oderwać od nich wzorku, zazdrościłam im tej więzi, której sama nigdy nie doświadczyłam. W pewnym momencie para odwróciła głowy w moją stronę i szeroko się uśmiechnęli.

- Hermiono, nareszcie jesteś! – wykrzyknęła kobieta, rzucając się w moją stronę i tuląc z całych sił.

- Tak bardzo tęskniliśmy, kochanie. – powiedział mężczyzna i równie mocno mnie przytulił. Stałam w ogromnym szoku, zastanawiając się kim są ci ludzie i dlaczego mnie oczekiwali.

- Przepraszam, ale kim jesteście? – zapytałam.

- Masz prawo nas nie pamiętać skarbie. Jesteśmy twoimi rodzicami. – powiedziała kobieta, a łzy radości popłynęły po jej policzkach. Mężczyzna podszedł do partnerki i objął ją ramieniem cały czas nie spuszczając ze mnie wzroku.

- To znaczy, że jesteście moimi biologicznymi rodzicami? – nie mogłam uwierzyć, we własne szczęście. Właśnie poznałam moją prawdziwą rodzinę!

- Tak, kochanie. Jesteśmy i nigdy cię nie opuścimy. – odpowiedział mój ojciec. Uśmiechnęłam się jak najszerzej potrafiłam i podbiegłam do nich, aby jeszcze raz ich wyściskać. To był najpiękniejszy prezent jaki kiedykolwiek mogłam sobie wymarzyć. Staliśmy tak objęci przez jakiś czas, gdy nagle dotarła do mnie jedna z najważniejszych kwestii.

- Ale przecież wy nie żyjecie. – powiedziałam i odsunęłam się od nich, bacznie obserwując ich reakcję. Oboje patrzyli  na siebie bardzo długo, jakby rozmawiali ze sobą w myślach.

- Tak to prawda. – odpowiedział William Lennox.

- Czy to znaczy, że ja również nie żyję? – zapytałam, a łzy bezsilności wkradły się do moich oczu. Nie chciałam umierać, nie tak wcześnie.

- Balansujesz na granicy, życia i śmierci. – odpowiedziała Amanda z zatroskanym wyrazem twarzy.

- Ale ja chcę żyć! Ja muszę wykonać swoją misję na Ziemi! – krzyczałam, tupiąc zawzięcie nogą i wymachując rękoma, aby podkreślić ważność moich słów. Prawdopodobnie wyglądało to komicznie, ponieważ ojciec uśmiechnął się lekko, a matka przyłożyła rękę do ust, powstrzymując chichot.

- Wiemy kochanie. Nie możemy nic na to poradzić, magomedyk robi, co tylko może, aby cię uratować. – odrzekł mężczyzna. Teraz mogłam przyjrzeć im się dokładnie i stwierdziłam, że są to uroczy ludzie. Mimo czystości krwi, czuć było od nich wspaniałe ciepło, które rozgrzewało moje serce. Kompletnie nie przypominali Lucjusza, Bellatrix, czy innych Śmierciożerców z jakimi się spotkałam. A ja byłam, tak bardzo podoba do matki, że tylko głupiec, by powiedział, że nie jesteśmy spokrewnione.

- Czyli to jest moje wyobrażenie, tak? Halucynacja wywołana śpiączką? – zapytałam, chociaż znałam doskonale odpowiedź. To nie dzieje się naprawdę, a ja nigdy nie będę miała okazji poznać swoich rodziców. Na samą myśl, łzy ponownie pojawiły się w moich oczach.

- Nie do końca. To naprawdę my. Tylko, gdybyś nie była w takim stanie, nigdy nie mielibyśmy  okazji porozmawiać, przynajmniej do czasu. – powiedziała kobieta.

- Co masz na myśli? – zapytałam. Co oznaczało słowo „do czasu”? Czyżbym, o czymś nie wiedziała?

- Dowiesz się wszystkiego już niedługo, moje dziecko. Teraz pora na ciebie. – powiedział ojciec.

- Jak to na mnie pora? Nawet nie zdążyłam was dobrze poznać! – krzyknęłam i nagle poczułam ogromny ból w klatce piersiowej. Złapałam się za piekące miejsce i zaczęłam ciężko oddychać. Przyglądałam się intensywnie twarzom rodziców, jakbym chciała zapamiętać ten moment na zawsze.

- Kochanie zapamiętaj, że „kłamstwo nie staje się prawdą, tylko dlatego, że wierzy w nie więcej osób” – odrzekła Amanda, a ja leżałam już na podłodze, ledwo łapiąc każdy łyk powietrza. Słowa kobiety dźwięczały mi w uszach, dopóki nie zamknęłam oczu.

***

Czułem się fatalnie. Jak mogłem, aż tak zawieść? Przecież doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, że mój wuj zapragnie zemsty, a ja zostawiłem ją na pastwę losu. Gdy przypominałem sobie całą sytuację sprzed tygodnia, zbierało  mi się na mdłości. Snape i Dumbledore byli załamani tą informacją, nie mogli pogodzić się z tym, że nie przewidzieli takiego obrotu sprawy. Hermiona od siedmiu dni leżała pogrążona w śpiączce, a Alfred robił, co w swojej mocy, aby uratować dziewczynę. Biedak musiał znosić obecność wściekłego Voldemorta, który gdy tylko dowiedział się o krytycznym stanie Lennox wyżywał się na starcu i pośpieszał go w swojej pracy, co bardzo irytowało magomedyka. Rudolf Lestrange, za tą samowolkę był torturowany, a potem zabity przez własną żonę z rozkazu Czarnego Pana. Jeszcze nigdy nie widziałem ciotki w tak fatalnym stanie. Widać, że obwiniała siebie za śmierć wuja, co nie zdarzyło się jeszcze w całym jej życiu. Śmierć nawet bliskich jej osób była dla niej chlebem powszednim. Jednak teraz ewidentnie dotknęła ją ta strata i wiem, że jej nienawiść do Hermiony jeszcze bardziej wzrosła. Dlatego muszę być cały czas czujny i pilnować jej jak oka w głowie.

- Jak się czujesz, Draco? – moja matka weszła do moich komnat i przysiadła się koło mnie na kanapie. Właśnie dopijałem szklankę z Ognistą Whisky. Od czasu tego incydentu niemal codzienne wieczorem musiałem napić się tego alkoholu, aby ukoić moje zszargane nerwy i uspokoić organizm.

- Nijak. – odpowiedziałem lakonicznie. Nie miałem ochoty na rozmowy, chyba , że dotyczyły one dobrych wiadomości na temat zdrowia Lennox, a takich było niewiele.

- Nie obwiniaj się, synu. Przecież to nie twoja wina, musiałeś i tak któregoś dnia opuścić Riddle Manor, jak nie teraz, to stałoby się to kiedy indziej. – odpowiedziała Narcyza z nutą goryczy i złości w głosie. Doskonale wiem, że cieszyła się ze śmierci swojego szwagra. Nigdy za nim nie przepadała, a po tym, co zrobił Hermionie wręcz go nienawidziła.

- Wiem. Jednak sam fakt doprowadza mnie do szału. – odpowiedziałem z ogromną złością. Gdybym tylko to ja mógł zabić Rudolfa,  to ten śmieć wspominałby to jeszcze w piekle.

- Na szczęście, mój szwagier już nie żyje. Teraz skupmy się nad tym, aby Hermiona wróciła do naszego świata. – powiedziała kobieta i spojrzała na mnie przenikliwym wzrokiem, doszukując się śladu nadziei w moich oczach. Jednak jej tam nie było. Doskonale zdawałem sobie sprawę, w jakim stanie była Lennox i jak dużo straciła krwi. Jeżeli ona to przeżyje to będzie największy cud, jaki zdarzył się w tej ponurej posiadłości.  

-  Jak dla mnie, to ona już dawno postanowiła, że nie wróci do nas.  – odrzekłem, wiedząc jak bardzo ranię tymi słowami swoją matkę. Nie miałem wyboru. Musiałem powiedzieć jej, jak ja to widzę.

- Jak możesz tak mówić, Draconie?! Nigdy nie porzucaj nadziei! NIDGY! Ona wyjdzie z tego i za rok będziemy się wszyscy z tego śmiać, celebrując wygraną wojnę. – powiedziała stanowczo Narcyza, a w jej oczach zobaczyłem nieznany wcześniej błysk. Błysk woli walki i determinacji. Uśmiechnąłem się do niej, nie mogąc uwierzyć, jak z tej zastraszonej niegdyś kobiety, stała się walczącą i w pełni świadomą swoich racji czarownicą.

- Masz rację, matko. Nie możemy się poddawać. – odpowiedziałem i wstałem z kanapy, kierując swoje kroki do pokaźnego barku, aby nalać sobie kolejną szklankę whisky. Zdecydowanie muszę ograniczyć alkohol.

- Nie pij tyle Draco, jeszcze brakuje nam tego, żebyś został alkoholikiem. – powiedziała kobieta i ze skrzywioną miną obserwowała jak upijam spory łyk bursztynowego napoju.

- Dopóki ta chora sytuacja się nie skończy, to nie widzę możliwości przetrwania jednego wieczoru bez tego zbawiennego płynu. – odpowiedziałem, krzywiąc się lekko po zbyt wielkiej ilości jaką dostarczyłem swojemu organizmowi po pierwszym łyku.

- Jak sobie chcesz, tylko pamiętaj po wojnie nie masz prawa tego tykać. – powiedziała matka z groźnym wyrazem twarzy, a ja uśmiechnąłem się widząc jej minę. Ona nigdy nie będzie dla mnie wyglądać groźnie. Siedzieliśmy tak jeszcze długo, rozmawiając na różne tematy, gdy nagle w pokoju zmaterializował się skrzat mojej matki – Juliusz.

- Droga pani, mam przekazać wiadomość od Lorda, że trwają próby obudzenia panienki Lennox ze śpiączki. – powiedział kłaniając się nisko i czekając na naszą reakcję.

- Dziękuję ci Juliuszu, już tam idziemy. – odpowiedziała Narcyza, a skrzat po chwili zniknął z pokoju tak szybko jak się w nim pojawił. Biegiem udaliśmy się do skrzydła szpitalnego, by dowiedzieć się o stanie Hermiony. Z bijącym sercem, złapałem matkę za rękę i równym tempem pokonywaliśmy kolejne zakręty w Riddle Manor. Po paru chwilach znaleźliśmy się u celu i wpadliśmy czym prędzej do pomieszczenia. Na łóżku leżała blada dziewczyna. Alfred szeptał nieznane mi zaklęcia, a Severus Snape podawał różnego koloru eliksiry w odpowiednich odstępach czasowych.

- Co się dzieje? – zapytałem, ciągle dysząc po zawrotnym biegu.

- Staramy się ją ratować Draco. Jest na granicy życia i śmierci, jeżeli teraz nie uda nam się jej wybudzić… to znaczy, że możemy się z nią pożegnać. – odpowiedział Mistrz Eliksirów, jednocześnie podając jej fiolkę z niebieskim płynem.  Spojrzałem z niepokojem na matkę, po której twarzy toczyły się łzy. Nigdy nie potrafiła ukryć swoich emocji, a ja sam starałem się nie rozwalić najbliżej znajdującej się szafki ze złości i bezsilności. Nagle Severus i Alfred odsunęli się od łóżka i zaczęli obserwować reakcję dziewczyny na podane leki i zaklęcia. Na początku nic się nie działo, słychać było tylko miarowy oddech Hermiony, jednak po chwili  z jej gardła wydobył się donośny krzyk, który przyprawił mnie o dreszcze. Snape natychmiast doskoczył do łóżka dziewczyny i zaczął podawać jej kolejną fiolkę o żółtym kolorze. Lennox przestała się wydzierać i zaczęła ciężko oddychać, a jej ręka powędrowała w stronę serca, jakby to było miejsce, z którego wydobywał się największy ból. Alfred po ocenie sytuacji, rzucił zaklęcie na jej klatkę piersiową. Dziewczyna natychmiast odsunęła swoją dłoń i znów zaczęła łapczywie otwierać usta w nadziei, że nabierze więcej zbawiennego powietrza.

- Jest lepiej, powinna się obudzić. – powiedział  magomedyk, a mi jakby kamień spadł z serca. Po słowach mężczyzny, Hermiona zaczęła się wiercić na łóżku i delikatnie otwierać powieki. Widać, że światło raziło ją w oczy, dlatego mrużyła powieki w geście obronnym. Gdy przyzwyczaiła się do widoku białych ścian, rozejrzała się po twarzach innych, a jej mina wskazywała zdezorientowanie.

- Witaj wśród żywych, panienko Lennox. – powiedział Alfred, a w jego głosie było słychać ulgę. 

***

Nie mam pojęcia jakim cudem to się udało, ale dokończyłam dzisiejszy rozdział. Musicie mi wybaczyć opóźnienia, ale na studiach nie mają litości i w tym tygodniu mam ogromny nawał pracy, więc kolejny rozdział pojawi się prawdopodobnie w weekend. Czekam na Wasze opinie :)   Pozdrawiam!

P.S : czy ktoś z Was wie, co się dzieje ze Stowarzyszeniem DHL? Od dłuższego czasu nie dodają nikogo, ani nic nie publikują, stąd moja ciekawość.

D.