Rozdział X

Po wczorajszych wydarzeniach sen przyszedł do mnie bardzo szybko. Zdziwiłam się, że mogę zasnąć w miejscu, którego szczerze nienawidzę i potwornie się boję, ale jednak zmęczenie wygrało. Obudziło mnie ciche pukanie do drzwi, które z każdą minutą stawało się coraz ostrzejsze. Niechętnie wstałam i podeszłam do nich, aby otworzyć intruzowi. Na moje nieszczęście, stał w nich Malfoy.

- No nareszcie, śpiąca królewno. – powiedział chłopak na przywitanie i dziarskim krokiem wszedł do mojego pokoju.

- Czego chcesz Malfoy o tak nieludzkiej porze? – zapytałam zaspanym głosem, leniwie patrząc na zegar wskazujący szóstą rano.

- Lord przełożył śniadanie na godzinę ósmą, więc wolałem obudzić cię wcześniej. – odpowiedział obojętnie.

- Przecież to za dwie godziny! Mogłam jeszcze spokojnie spać! – powiedziałam do niego ze złością i zazgrzytałam zębami. Czy on nigdy nie przestanie robić mi na złość?

- Dla ciebie to tylko dwie godziny, nie widziałaś chyba swojego odbicia w lustrze. – wskazał palcem w moją stronę i popatrzył na mnie od góry do dołu z ogromnym niesmakiem. Pomimo tego, że wiedziałam jak bardzo chce on mnie wkurzyć od razu poszłam do łazienki i trzasnęłam drzwiami. Skierowałam się w stronę lustra i warknęłam. Jak zwykle ten dupek mnie oszukuje, a ja biorę sobie jego uwagi do serca. Głupia. Skoro już byłam w toalecie, postanowiłam wziąć gorącą kąpiel w pięknej i ogromnej złotej wannie. Ogólny wystrój tego pomieszczenia, aż raził przepychem. Wszystkie detale były zrobione ze złota. Kurki przy umywalce i wannie były w kształcie węża, a ich oczy wysadzane były szmaragdami.  Jednak najpiękniejsza była rama lustra. Złota, z przeróżnymi kamieniami szlachetnymi układającymi się w małe godła domu Salazara. Voldemort wiedział, jak pokazać innym, że ma władze i pieniądze. Po tych przemyśleniach wyszłam z wanny  i szybko się wysuszyłam. Po skończonej toalecie wyszłam gotowa z pomieszczenia. Draco siedział na kanapie i czytał jakąś książkę. Spojrzałam na zegar, który wskazywał godzinę siódmą. Stałam tak po środku pokoju i za bardzo nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Chłopak nie zaszczycił mnie nawet jednym spojrzeniem, ciągle był zaczytany w lekturze. Chrząknęłam. Malfoy powoli oderwał głowę od książki i spojrzał na mnie z cwanym uśmiechem.

- Widzę, że zrobiłaś co mogłaś. No trudno. – westchnął i podniósł się z kanapy. Zacisnęłam pięści ze złości, niesamowite jak ten ślizgon potrafi mnie momentalnie wyprowadzić z równowagi.

- Daruj sobie te komentarze, idziemy? – zapytałam. Wolałam przemilczeć tą bezsensowną zaczepkę, nie byłam w nastroju, aby od samego rana się kłócić.

- Tak, idź za mną. – powiedział lekko zdziwiony chłopak, widocznie liczył na kolejną wymianę zdań, w której mógłby mi naubliżać. Tym razem udaliśmy się schodami na górę, a nie tak jak poprzednio na dół. Szliśmy korytarzem, który był pokryty zieloną tapetą z elementami srebra. Na ścianach wisiały obrazy dumnych czarodziei, którzy z wyższością spoglądali w naszą stronę. Prawdopodobnie byli to przodkowie Czarnego Pana. Największy obraz przedstawiał samego Salazara Slytherina, przy którym się zatrzymałam. Mężczyzna siedział dumnie na fotelu, trzymając w rękach swoją różdżkę. Siwa broda sięgała mu prawie do kolan, a jego bladoszare oczy wpatrzone były w jeden punkt, jakby przerażone tym co miałoby się za chwile stać. To był jedyny obraz, który się nie poruszał i bardzo zastanawiało mnie jaki jest tego powód.

- Nie gap się tak na ten obraz Lennox, nie mamy całego dnia. – warknął Draco i złapał mnie za ramię ciągnąc w stronę jadalni.

- Dlaczego on się nie rusza? – zapytałam.

- A co ciebie to interesuje, co? – odpyskował chłopak.

- Jestem po prostu ciekawa, czemu wszystkie obrazy poruszają się, a najważniejszy przodek Voldemorta jak zaczarowany patrzy w jeden punkt. – odpowiedziałam mu. Malfoy rozejrzał się po korytarzu, jakby sprawdzając czy nikt nas nie śledzi i nie podsłuchuje. Wykonał szybki ruch różdżką, wskazujący na to, że rzucił na nas zaklęcie Muffliato.

- Krąży plotka, że Czarny Pan nie mógł dogadać się z Salazarem. Jego obraz bardzo często potępiał jego wybory, a wręcz zakłócał spokój w Riddle Manor. W końcu, Voldemort postanowił rzucić nieznane mi zaklęcie na portret Slytherina, które spowodowało, że obraz zastygł w bezruchu. Od tamtej pory minęło sporo lat i nikt nigdy nie poruszał tego tematu z Lordem, bo wiązało się to z dotkliwym Cruciatusem. Widocznie jego przodek, był dla niego niewygodny i przeszkadzał mu w dojściu do władzy. – zakończył chłopak.

- Myślisz, że to prawda?  Ta plotka? – zapytałam.

- Coś musi w tym być, skoro najważniejszy przodek Voldemorta, z którego powinien być dumny, nie porusza się w odróżnieniu od innych. – odpowiedział.

- A może to zwykły portret? – ponownie zadałam pytanie. Chłopak roześmiał się i spojrzał na mnie z pobłażaniem.

- Uważasz, że Salazar Slytherin pozwoliłby się namalować zwykłemu mugolakowi? Nie bądź śmieszna, nie ma takiej opcji. – powiedział chłopak.

-  Nieważne. Możemy iść?

- Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem. – odpowiedział z ironią i puścił mnie przodem. Po chwili doszliśmy do drzwi jadalni, które otworzyły się przed nami. Za suto zastawionym stołem siedział na honorowym miejscu Czarny Pan, zaraz obok niego po prawej stronie Bellatrix Lestrange, a po lewej  Lucjusz i Narcyza Malfoyowie. Zdziwiłam się, że tak mało osób przebywa w Riddle Manor. Draco poprowadził mnie w stronę stołu i wskazał miejsce obok mojej chrzestnej. Sam usiadł naprzeciwko, tuż obok swojej matki.

- Witajcie, moi drodzy  – rzekł Lord i spojrzał swoimi czerwonymi ślepiami na mnie. – Hermiono, pamiętaj, że po śniadaniu odbędą się nasze wspólne lekcje. A teraz życzę wszystkim smacznego. – zakończył lakoniczną wypowiedź mężczyzna i zabrał się za konsumpcję jedzenia. Przede mną na talerzu leżały tosty, a ja z nerwów nie byłam w stanie nic tknąć. Poskubałam trochę jajecznicy i popiłam kawą. Gdy wszyscy skończyli posiłek, Riddle wstał i kazał mi iść z nim do drugiego pomieszczenia, którym okazała się ogromna, pusta sala.

- To jest moja sala praktyk – powiedział Voldemort – Tutaj  codziennie ćwiczę swoje umiejętności, a od dzisiaj będziesz mi towarzyszyć.

- Co mam robić? – zapytałam. Twarz mężczyzny przyozdobił szatański uśmiech, a oczy niebezpiecznie zalśniły. Wiedziałam, że nie wróży to nic dobrego.

***

Tak naprawdę, nie powinnam dodawać tego rozdziału, ale i tak jest on skrócony. Na ciekawszą część będziecie musieli poczekać. Jestem strasznie zawiedziona, ogromna ( jak na mój blog) ilość wyświetleń, a komentarzy niewiele. Chciałabym poznać Wasze opinie, czy to co robię ma sens i interesuje nie tylko kilka osób ( którym ogromnie dziękuję za opinie :* ) Nie jestem konsekwentna, miało być 10 komentarzy pod tamtym rozdziałem ( bez moich) , a nie doczekałam się tego. Dlatego, podtrzymuje to postanowienie pod tym postem i tym razem się nie złamię i nie opublikuję nic wcześniej. Mam nadzieję, że mój apel dotrze do was, w końcu co chwila ktoś tutaj zagląda, więc niech pozostawi ślad po sobie. Pozdrawiam.

D.