Rozdział IX

Droga do sali, w której miałam spotkać się z Voldemortem była kręta i długa. Pochodnie na ścianach oświetlały posągi i obrazy, które szeptały w moją stronę niezrozumiałe zdania. Podczas drogi dało odczuć się ogromną wilgoć w powietrzu i zapach stęchlizny, jakbym znajdowała się w lochach, w których wymordowano i torturowano tysiące ludzi. Zapewne niewiele się pomyliłam. Ręka na moim ramieniu należała do Bellatrix Lestrange, która co chwilę wybuchała szaleńczym śmiechem, jakby wyobrażając sobie, jaki los zgotowany jest dla mnie za drzwiami, do których doszłyśmy. Kobieta mocnym ruchem wepchnęła mnie do pomieszczenia i sama udała się w stronę tronu, należącego do Czarnego Pana. Rozejrzałam się po sali, znajdowali się w niej Śmierciożercy w maskach zasłaniających twarz, tak abym przypadkiem nie odgadła ich tożsamości. W duchu modliłam się, aby na tym spotkaniu znajdował się Snape i Malfoy, dodałoby mi to chociaż odrobinę otuchy. Skierowałam się na sam środek półokręgu, stając przodem do Lorda Voldemorta. Mężczyzna przyglądał mi się z nieodgadnionym wyrazem twarzy, jakby nad czymś intensywnie się zastanawiał. Na szczęście, nie mógł poznać moich myśli, Snape i Dumbledore uczyli mnie od początku oklumencji i przyznam nieskromnie, że opanowałam ją do perfekcji.

- Witam cię Hermiono. – wysyczał Voldemort i spojrzał na mnie swoimi czerwonymi ślepiami. Jego spojrzenie wywoływało ciarki na moim ciele, więc szybko przerwałam kontakt wzrokowy.

- Witam. – odpowiedziałam lakonicznie. Nie widziałam sensu wdawania się z nim w głębszą dyskusję, domyślałam się, że i tak nie mam szans na negocjacje.

- Bardzo się cieszę, że po tylu latach wróciłaś do swojego prawdziwego domu. – powiedział pełnym dumy głosem Riddle.

- Powrót, raczej kojarzy mi się z dobrowolnym przyjściem w dane miejsce, uprowadzenie byłoby idealnym stwierdzeniem do sytuacji w jakiej się znalazłam. – odpowiedziałam mu. Wiedziałam, że mogę sobie pozwolić na nieco więcej niż inni, w końcu to dzięki mnie ma zamiar wygrać wojnę, więc nie ma szans, żeby mnie zabił. Mężczyzna spojrzał na mnie ze złością, a wąż siedzący przy jego nodze, zaczął niebezpiecznie syczeć.

- No proszę widzę, że charakter odziedziczyłaś po swojej matce. – powiedział spokojnie.

- Możliwe, jednak nigdy tego się nie dowiem, bo jej nie poznałam. Dzięki tobie. – wysyczałam i zacisnęłam pięści. Jeszcze jakiś czas temu, w tej sali rozpętałoby się piekło, ale dzięki lekcjom zdążyłam się w porę opanować.

- Moje drogie dziecko, nie wiem czy zdajesz sobie sprawę z kim rozmawiasz. – powiedział już powoli wyprowadzony z równowagi Lord.

- Oczywiście, że wiem. Rozmawiam z mordercą moich biologicznych rodziców. – odpowiedziałam.

- Dość tego! Crucio! – krzyknął Lord i wycelował różdżką w moją stronę. Kolejna fala bólu, wypełniła moje ciało. Niestety, była ona o wiele silniejsza od zaklęcia Bellatrix, przez co po chwili niewyobrażalnego cierpienia, po prostu zemdlałam. Obudził mnie prysznic z zimnej wody, płynącej z różdżki Riddla.

- Ze mną się nie zadziera Hermiono, jeśli nie chcesz, aby twoi przyjaciele skończyli tak, jak twoi rodzice dobrze ci radzę, abyśmy zaczęli współpracować. – powiedział sucho Voldemort i przyglądał się jak powoli wstaję i dochodzę do siebie po zaklęciu.

- Czego chcesz? – wysapałam ostatkiem sił.

- Chcę, abyś była mi posłuszna, abyś wykonywała moje polecenia i wykorzystała swoje niezwykłe moce podczas wojny, która zbliża się wielkimi krokami. – odpowiedział mężczyzna.

- A co ja będę z tego miała? – zapytałam.

- Obiecam, że nie skrzywdzę osób tobie bliskich, oczywiście oprócz Pottera. – powiedział Lord i spojrzał na mnie zniecierpliwionym wzrokiem, czekając na odpowiedź.

- Czyli nie zabijesz Ginny, Rona i moich przybranych rodziców?

- Obiecuję, że nie stanie im się krzywda. – powiedział Lord z cwanym uśmiechem, a ja w tym momencie zdałam sobie sprawę, że mnie oszukuje. On, wielki czarodziej, potomek Salazara nie dotrzymuje obietnic i na pewno nikogo nie oszczędzi na drodze do swojego zwycięstwa. Wiedziałam też, że sama muszę grać, tak jak powiedział Dumbledore. Mam mu obiecać całkowite posłuszeństwo, aby później pokonać go w wojnie. Moja odpowiedź jest oczywista.

- Zgadzam się. – odpowiedziałam, a usta Czarnego Pana wygięły się w okrutnym uśmiechu. Skinął on głową i zaczął klaskać. Po chwili po całej sali rozbrzmiewały brawa, jakbym co najmniej wykonała niesamowity występ w cyrku. Zniesmaczona rozejrzałam się po twarzach innych Śmierciożerców i dostrzegłam blond czuprynę należącą do Draco. Ucieszyłam się, że nie jestem tutaj sama i, że każde słowo wypowiedziane dzisiaj zostanie powtórzone Dyrektorowi Hogwartu.

- Słuszna decyzja, panno Lennox. Od jutra zaczniemy ćwiczyć, chcę abyś udowodniła mi, że warto z tobą współpracować. – powiedział jadowicie Riddle – Draco! Tobie powierzam zadanie, masz dopilnować, aby nasza nowa członkini była w pełni zadowolona z pobytu. Wiem, że razem chodzicie do Hogwartu i się znacie, więc to ułatwi wiele spraw.

- Nie potrzebuję nikogo, kto ma mi uprzyjemniać pobyt tutaj. – odpowiedziałam ze złością.

- Och, źle się wyraziłem. Draco ma pilnować, żeby nie przyszło ci do głowy uciekanie stąd, ani jakiekolwiek próby buntu. – odpowiedział z przebiegłym uśmiechem Voldemort. – Draco?

- Tak panie? – chłopak wystąpił z szeregu i ukłonił się w stronę mężczyzny.

- Odprowadź ją do komnat i dopilnuj, aby jutro stawiła się na śniadaniu o godzinie dziewiątej. – powiedział Marvolo i wyszedł z pomieszczenia.

- Idziemy, Lennox. – powiedział chłopak i tak samo jak jego ciotka, złapał mnie za ramię i wyprowadził z sali. Szliśmy w milczeniu, przez te paskudne korytarze, a ja rozmyślałam nad swoim marnym losem. Zamknięta w twierdzy Voldemorta, z Malfoyem w roli opiekuna oraz strachem przed kolejnym dniem. Cudownie. Dotarliśmy do mojej komnaty i ku mojemu zaskoczeniu chłopak wszedł do niej za mną.

- Po co tutaj wchodzisz?  - zapytałam.

- Zapomniałaś? Mam ciebie pilnować, a to oznacza, że będziemy spędzać ze sobą więcej czasu, czy ci się to podoba, czy nie. – odpowiedział chłopak, z tym swoim cynicznym uśmiechem.

- Czyli będziesz tu siedział dzień i noc? – zapytałam zrezygnowana.

- Noc? Lennox, nie wyobrażaj sobie zbyt wiele. – powiedział chłopak i zaśmiał się, ale w sposób okropnie sztuczny.

- To może wyjaśnisz mi tą sytuację? – zapytałam wściekła przez jego insynuacje, od których moje policzki prawdopodobnie przybrały barwę dojrzałego pomidora. Co on sobie wyobraża? Zadufany w sobie dupek.

- Będę cię pilnował przede wszystkim w dzień. Na noc wracam do swojej komnaty, która znajduje się zaraz obok twojej. – odpowiedział znudzony.

- Zaraz, zaraz. To jest mój  prywatny pokój, a tym masz w nim przebywać, tak jakbyś był u siebie?!

- Lennox to, że tutaj jesteś nie znaczy, że zasłużyłaś na jakąkolwiek prywatność. Lord nie jest głupi, myślisz, że od razu ci zaufa i da wolną rękę? Serio, jesteś taka naiwna? Jesteś pod stałym nadzorem i ciesz się, że to jestem ja, a nie inny Śmierciożerca, który ma na ciebie ochotę. – powiedział z  ironią ślizgon.

- Chyba żartujesz, uważasz, że Voldemort pozwoliłby mnie skrzywdzić? – zapytałam z lekkim niepokojem w głosie.

- On zrobi wszystko, aby pokazać ci, gdzie jest twoje miejsce. Jak nie będziesz posłuszna to czeka cię kara, jak wszystkich. – powiedział spokojnie chłopak. Byłam przerażona, wizja tego, co mówił Draco, docierała do mnie bardzo powoli. Ja głupia myślałam, że skoro tak bardzo Lord mnie potrzebuje, to nie pozwoli mnie skrzywdzić. Rzeczywistość jest jednak inna i sama się o niej niedawno przekonałam, gdy rzucił we mnie Cruciatusem. Zapomniałam, że to bezwzględny czarodziej, który nie zna znaczenia słowa litość. Głośno przełknęłam ślinę i przerażona spojrzałam na Malfoya.

- Co mam robić? – zapytałam, przełykając łzy, które cisnęły się do moich oczu.

- Wykonywać polecenia, a ja będę Ci przekazywać instrukcje z Hogwartu. – powiedział Draco.

- Dziękuję… ci. – odpowiedziałam. Czułam, że muszę to zrobić, w końcu poświęcał się on dla dobra wszystkich, mimo swojego upierdliwego charakteru, chciał jak najlepiej.

- Podziękujesz jak skończy się to całe bagno. – powiedział obojętnie chłopak i skierował się w stronę drzwi.

- Gdzie idziesz? – zapytałam.

- Do siebie, nie mam zamiaru siedzieć z tobą przez całą dobę. Wystarczy, że muszę tutaj przez ciebie zamieszkać na stałe, zamiast być w Hogwarcie. – odpowiedział chłopak, a lód  w jego głosie niebezpiecznie ranił każdy skrawek mojego ciała.

- Sama też się nie prosiłam, żeby tutaj być, więc daruj sobie te dziecinne żale Malfoy. – wycedziłam przez zęby i spojrzałam z nienawiścią na niego. Obwinia mnie, że musi tutaj być, ale jakby nie zauważył ja też nie mam innego wyboru. Tkwimy w tym oboje, czy tego chcemy, czy nie.

- Nie znasz tej rzeczywistości Lennox, więc jesteś ostatnią osobą, żeby się wymądrzać. Jeśli przez ciebie plan jaki założyliśmy ze Snapem i Dumbledorem nie wyjdzie, to osobiście dopilnuje, żebyś zginęła w okropnych męczarniach. – odpowiedział chłopak i trzasnął drzwiami, pozostawiając głuchą ciszę po swoim odejściu. W tym momencie żałowałam, że kiedykolwiek mu za coś podziękowałam.

***

Naszła mnie dzisiaj ogromna wena, więc rozdział o wiele szybciej niż zawsze. Dalej uważam, że jest zbyt mało komentarzy, dlatego wpadłam na pomysł. Jeśli pod kolejnym rozdziałem nie będzie minumum dziesięciu komentarzy ( nie licząc tych moich oczywiście ) rozdział się nie ukaże. Strasznie nie lubię stawiać tak sytuacji, ale skoro widzę sporą ilość wyświetleń, a tak mało komentarzy to po prostu jestem załamana. Nie wiem, czy wchodzicie czytacie i uważacie, że jest tak beznadziejne, że po chwili wychodzicie ( jeśli tak jest, również proszę o komentarz, będę wiedziała, co mam poprawić!) , czy po prostu z czystego lenistwa nie chce wam się napisać kilku słów. Uwierzcie, komentarze są bardzo dla mnie ważne, dzięki nim uczę się na swoich błędach  i mogę stawać się coraz lepsza, ale do tego jesteście mi potrzebni Wy- czytelnicy, którzy wyrażają swoją opinię :) Od razu dziękuję, za poprzednie komentarze, tym którym się chciało.  Plus dodałam nową zakładkę z bohaterami, jeśli pojawią się nowi na pewno zostaną tam dodani. Pozdrawiam Was serdecznie :)

D.