Rozdział VIII

- Albusie mamy problem… - zaczął nieśmiało Snape i spojrzał na Dyrektora Hogwartu.

- Słucham cię Severusie? – zapytał staruszek i poprawił swoje okulary.

- Hermiona… ona została porwana, prawdopodobnie przez któregoś ze Śmierciożerców – odpowiedział Mistrz Eliksirów.

- Przecież spodziewaliśmy się tego – odpowiedział Albus.

- Nie uważasz, że to za wcześnie? Ona nie była w pełni gotowa, żeby teraz pozostać sama w Riddle Manor! – krzyknął mężczyzna i rozjarzał się po korytarzu sprawdzając, czy nikt ich nie podsłuchuje.

- Spokojnie Severusie, uważam, że Hermiona da sobie radę, jest potężną czarownicą i wiele razy udowodniła nam na zajęciach, że potrafi sobie radzić w trudnych sytuacjach – odpowiedział spokojnie Dumbledore i uśmiechnął się pocieszająco w stronę swojego rozmówcy.

- To w takim razie, co mamy robić? – zapytał Snape.

- Znasz plan, musimy się go trzymać – odpowiedział dyrektor.

Stałem i przysłuchiwałem się tej rozmowie od dobrych kilku minut. Nie przypuszczałem, że wszystko przybierze taki obrót, i Hermiona będzie w rękach Śmierciożerców o wiele wcześniej niż zakładaliśmy. Głupia, zachciało jej się wychodzić w środku nocy na błonia i szukać wrażeń. Gdybym tylko o tym wiedział od razu bym ją powstrzymał, ale nie, po co informować kogokolwiek o nocnych eskapadach po alkoholu. Idiotka, podała się na tacy wrogowi, pomyślałem.  Zastanawiało mnie, kto mógł stać za tym porwaniem. Widocznie słudzy Czarnego Pana, byli bardzo zdesperowani, skoro włamali się na teren Hogwartu, by pojmać dziewczynę. Prawdopodobnie jutro odbędzie się zebranie w Riddle Manor i tam poznamy ze Snapem zamiary Voldemorta względem Lennox. Dumbledore mówił, że musimy się trzymać planu, więc i ja będę zmuszony do opuszczenia szkoły. Nawet nie zauważyłem kiedy mężczyźni się rozeszli, dlatego powolnym krokiem podążyłem w stronę swojego dormitorium, dalej rozmyślając nad głupotą „potężnej i mądrej” Lennox.

***

Obudziłam się w ciepłym i wygodnym łóżku. Nie miałam najmniejszej ochoty nawet otwierać oczu, głowa mi pękała i odczuwałam ogromną suchość w gardle. Zachciało ci się pić Hermionko to teraz masz pomyślałam. Powoli przeciągnęłam się na łóżku i otworzyłam oczy. Na początku przeżyłam ogromny szok, bo to nie był mój pokój. Natychmiast podniosłam się i rozejrzałam w około, aby posklejać fakty. Dormitorium, w którym się znajdowałam było bardzo elegancko urządzone w kolorach srebra i zieleni, co od razu przypominało mi ślizgoński pokój wspólny. Ogromne łóżko, w którym leżałam było w odcieniu ciemnego brązu, a satynowa pościel miała kolor zielony. Naprzeciwko łóżka znajdował się kominek, który dawał przyjemne ciepło. Po prawej stronie łóżka znajdowało się biurko i ogromna półka z książkami, natomiast po lewej stronie stał srebrny barek i ogromna, skórzana czarna kanapa. Po obu stronach  w bezpiecznej odległości od kominka znajdowały się piękne, dębowe drzwi. Jedne prawdopodobnie prowadziły do łazienki, a drugie były wejściowe. Podrapałam się po głowie i nie mogłam sobie przypomnieć nic z wczorajszej nocy.  Przez chwilę wydawało mi się, że  znajduję się w dormitorium Malfoya, ale byłam tam raz i na pewno tak nie wyglądało. Po chwili usłyszałam pukanie do drzwi, a w nich pojawiła się Bellatrix Lestrange. W tym momencie wszystko do mnie dotarło, zostałam porwana.  Merlinie, jaka ja byłam głupia pomyślałam, gdy powoli przypomniałam sobie wczorajszy spacer po błoniach. Kobieta uśmiechnęła się do mnie z tym swoim szaleńczym wyrazem twarzy i powolnym krokiem skierowała się do barku.  Nalała sobie jakiegoś trunku i usiadła na kanapie.

- Witaj Hermiono, kupę lat – powiedziała i upiła łyk ze szklanki. Moje milczenie i szok wymalowany na twarzy chyba skłonił ją do dalszych wyjaśnień.

- Och, no tak masz prawo nie pamiętać swojej matki chrzestnej – odpowiedziała i spojrzała na mnie dziwnym wzrokiem, jakby analizując emocje, jakie kłębiły się we mnie.

- Jak to, matki chrzestnej? – zapytałam.

- Ja i Amanda byłyśmy przyjaciółkami od początku nauki w Hogwarcie, dlatego zostałam twoją matką chrzestną. Każdego dnia ją wspominam i jestem ogromnie zawiedziona jej postawą wobec Lorda – odpowiedziała i westchnęła, jakby przypominając sobie zdarzenie sprzed siedemnastu lat.

- Chciała chronić swoje dziecko, ja jestem jej za to ogromnie wdzięczna – odpowiedziałam z wyższością i spojrzałam w oczy Bellatrix.

- Ona sprzeciwiła się Czarnemu Panu! Była głupia razem z twoim ojcem, który pewnie ją do tego namówił, gdyby nie on na pewno by żyła! – powiedziała przez zaciśnięte zęby.

- Nie wiesz, co mówisz. I myślę, że tego nigdy nie zrozumiesz, skoro nie masz dzieci. – odpowiedziałam.

- Jak śmiesz?! – krzyknęła i spoliczkowała mnie.  Wyciągnęła różdżkę i skierowała ją w moją stronę – Widać, nikt nie nauczył cię szacunku, więc ja muszę to zrobić, Crucio! – krzyknęła.  Poczułam ogromną falę bólu i upadłam na podłogę. Metaliczny smak krwi pojawił się w moich ustach od zagryzania warg. Myślałam, że za chwilę umrę, zaczynałam tracić świadomość, a łzy ściekały po moich policzkach strumieniami.

- Co ty wyrabiasz?! – usłyszałam trzeci głos, który powstrzymał moją chrzestną od dalszych tortur. Opuściła różdżkę i spojrzała z nienawiścią w moją stronę.

- Pyskowała, musiałam ją jakoś ukarać. – powiedziała obojętnie Lestrange.

- Wiesz, co by się stało gdyby Lord się o tym dowiedział?! Pamiętasz co mówił?! Dziewczyna ma być w pełni sił! – krzyczała kobieta, której głos słyszałam pierwszy raz w życiu.

- Daj spokój Narcyzo, za chwilę dojdzie do siebie. – odpowiedziała jej siostra i wyszła z pomieszczenia. Dalej leżałam na podłodze, dostałam strasznych drgawek, nad którymi nie mogłam zapanować. Kobieta podeszła do mnie i pogłaskała mnie po głowie. Spojrzałam w jej oczy, były strasznie podobne do Malfoya, tylko z nich płynęło ciepło, a nie zimna obojętność.

- Jak się czujesz? – zapytała Narcyza.

- Jakby ktoś mnie potraktował Cruciatiusem. – odpowiedziałam gorzko.

- Wybacz mojej siostrze, ona często nie panuje nad sobą, ale zawsze pragnęła ciebie poznać, od twojego urodzenia byłyśmy z tobą związane. – powiedziała kobieta.

- Jak to byłyście związane? Myślałam, że tylko ona przyjaźniła się z moją matką. – odpowiedziałam i powoli podniosłam się z podłogi, a Narcyza pomogła mi położyć się do łóżka.

- Wszystkie się przyjaźniłyśmy, ale to Bellatrix została twoją matką chrzestną – odpowiedziała – Twoja matka była wspaniałą kobietą, wiem dlaczego chciała ciebie uratować i uwierz mi popieram ją w stu procentach.

- To pomoż mi się stąd wydostać. – powiedziałam błagalnie. Kobieta posmutniała i podniosła się z łóżka. Skierowała się do okna i zapatrzyła się w krajobraz znajdujący się za nim. Musiałam przyznać, że żona Lucjusza to piękna kobieta. Długie blond włosy opadające falami do połowy pleców, delikatne rysy twarzy oraz ta gracja w każdym jej ruchu dodawała jej niesamowitego uroku.

- Wybacz mi kochanie, niestety nie mogę ci pomóc chociaż bardzo bym chciała – zaczęła – stąd nie ma ucieczki, tylko Śmierciożercy mogą się tutaj teleportować. Mój mąż w pełni popiera rządy Voldemorta, ja w tej kwestii nie mam nic do powiedzenia. Mogę ci jednak obiecać, że będę starała się ciebie chronić, tak jak twoja matka zrobiła to po twoich narodzinach. – odpowiedziała i wytarła samotną łzę spływającą po jej policzku.

- Czy mogę zadać jedno pytanie? – zapytałam.

- Oczywiście moja droga pytaj. – odpowiedziała.

- Kto mnie tutaj sprowadził?

- Był to mąż Bellatrix, Rudolf. -  powiedziała takim tonem głosu, jakby było jej wstyd za swoją rodzinę.

- Dziękuję pani…  za wszystko. – odpowiedziałam, nie chciałam żeby się obwiniała za to, co mnie spotkało, przecież ona nie miała na to wpływu.

- Proszę, mów mi po imieniu – powiedziała i uśmiechnęła się ciepło – zostawię cię teraz samą, nie martw się zabezpieczę twój pokój zaklęciem, tak aby nikt niepożądany nie wszedł. Dzisiaj wieczorem odbędzie się spotkanie z Czarnym Panem, na którym przedstawi  cię wszystkim, dlatego wolę cię uprzedzić. Teraz będzie najlepiej jak odpoczniesz. – spojrzała na mnie jeszcze raz i zamknęła za sobą drzwi. Muszę przyznać, że Narcyza Malfoy zaskoczyła mnie. Nie wiem jakim cudem ta kobieta, była tak silna i ciepła jednocześnie. Zastanawia mnie tylko, dlaczego moja matka wybrała mi na chrzestną tą wariatkę Bellatrix, skoro miała pod nosem drugą przyjaciółkę w postaci Narcyzy. Mam nadzieję, że kiedyś się tego dowiem. Skutki zaklęcia powoli ustawały, ale przez to stawałam się coraz bardziej senna. Jeszcze chwilę rozmyślałam nad wizją przebiegu wieczornego spotkania, które przyprawiało mnie o ciarki na całym ciele. Miałam zostać pokazana Śmierciożercom, jako nowa maskotka Voldemorta, lepiej być nie może. Z tą myślą odpłynęłam do krainy Morfeusza, wykończona zdarzeniami i informacjami sprzed paru chwil.

***

Witam wszystkich, kolejny rozdział za Wami. Muszę szczerze przyznać, że nawet łatwo mi się go pisało, dopadła mnie wena, dlatego dodałam go wcześniej niż zawsze. W kolejnych rozdziałach zacznie wszystko powoli się wyjaśniać, nie chcę na siłę przyśpieszać akcji, chcę aby było wszystko jasne :) Jestem trochę zawiedziona ilością komentarzy pod poprzednim postem, dlatego mam nadzieję, że zmotywujecie mnie do dalszego pisania, swoimi opiniami pod tym postem, za które każdemu jestem ogromnie wdzięczna. Pozdrawiam was gorąco!