Rozdział V

Leżałam w łóżku i rozmyślałam. Zegar wskazywał szóstą rano i byłam pewna, że już nie zasnę. Poprzedni dzień był dla mnie bardzo burzliwy, dlatego wizja dzisiejszego przydziału przerażała mnie. Podzieliłam się z przyjaciółmi informacją o swoim pochodzeniu, na szczęście przyjęli to bardzo dobrze, chociaż nie potrafili ukryć zdziwienia. Wiedziałam, że mogę na nich liczyć, szczególnie teraz, gdy są mi bardzo potrzebni w tym trudnym okresie. Najważniejsze w tym momencie dla mnie będzie skupienie się na swojej mocy i odkrycie wszystkich jej tajników. Szczerze mówiąc, nie mogę się doczekać lekcji ze Snapem i Dumbledorem, w końcu tak wspaniali nauczyciele podzielą się ze mną wiedzą, której nie każdy może doświadczyć. Ta myśl podtrzymywała mnie na duchu i nawet wizja tego, że mogłabym trafić do Slytherinu  nie wydawała się taka straszna, w końcu z taką mocą zawsze sobie poradzę z wrogami. Uśmiechnęłam się pod nosem i wstałam z łóżka.  Po szybkiej toalecie byłam już gotowa i udałam się na śniadanie. Wchodząc do sali czułam na sobie wzrok innych osób, ale i tak był on mniej natarczywy niż wczoraj, widocznie niektórzy przyzwyczaili się do mojego wyglądu. Usiadłam koło Ginny i Harrego i nałożyłam na talerz naleśniki z owocami. W pewnym momencie odezwał się dyrektor.

- Drodzy uczniowie, mam dla was pewną wiadomość – zaczął Dumbledore i rozejrzał się po sali – otóż nastąpiły pewne zmiany i w związku z nimi jedna osoba z ostatniego rocznika będzie musiała odbyć ponowny przydział .

Po Sali rozszedł się szmer, wszyscy uczniowie zastanawiali się o kogo chodzi, chociaż spora część osób patrzyła na mnie. Widocznie domyślili się, że zmiana wyglądu może mieć nie tylko związek z moim kaprysem, a z czymś o wiele ważniejszym.

- Zapraszam do siebie Hermionę  Granger, a obecnie Hermionę Lennox – powiedział dyrektor. Powoli wstałam od stołu. Ginny posłała mi pokrzepiający uśmiech, a Ron podniósł kciuk w górę. Uśmiechnęłam się do nich i udałam się na środek sali. Dyrektor nałożył mi na głowę tiarę przydziału, a reszta uczniów przyglądała się z zaciekawieniem. Tiara wdarła się do mojej głowy i zaczęła ze mną rozmawiać.

- Witam cię Hermiono, minęło sporo czasu odkąd ostatnio rozmawiałyśmy- zaczęła Tiara.

- Tak masz rację, jakieś sześć lat – odpowiedziałam.

- Twoje cechy niewiele się zmieniły, ale poznałaś tradycję swojej rodziny i wiesz, że wszyscy trafiali do Slytherinu – kontynuowała – Widzę w tobie odwagę, mądrość, dobre serce, jednak sama nie zdajesz sobie sprawy , że powoli ujawnią się w tobie cechy ślizgońskie takie jak przebiegłość, spryt i ogromna moc, którą już posiadasz.

- Ale ja nie chcę trafić do domu Salazara, nie nadaję się tam…

- Mylisz się moja droga, może o tym nie wiesz, ale niebawem się dowiesz jak bardzo tam pasujesz – odpowiedziała Tiara.

- Czyli nie mam wyjścia? Nie przekonam cię do tego, abyś pozostawiła mnie w Gryffindorze? – zapytałam.

- Jeszcze mi za to podziękujesz, jeśli nie teraz to kiedyś – zakończyła swoją wypowiedź Tiara i wróciłam do rzeczywistości. Dalej siedziałam na krześle, a oczy każdej osoby z Hogwartu spoczywały na mnie.

- SLYTHERIN! -  wykrzyknęła Tiara. Zesztywniałam na dźwięk tych słów. Widziałam zawiedzione miny moich przyjaciół i wrogo nastawione twarze ślizgonów.  Nikt nie bił brawa, zapadła krępująca cisza. Wstałam powoli z krzesła i ruszyłam w stronę domu Salazara. Usiadłam na samym końcu ławki z daleka od wszystkich siódmoklasistów.  Och twoje niedoczekanie czapko, pomyślałam na wspomnienie słów  Tiary, która mówiła, że jej podziękuję za tę decyzję. Wypiłam mocną kawę i ruszyłam w stronę drzwi.

- Hermiono! – usłyszałam krzyk przyjaciółki – Poczekaj na nas! – krzyczała ruda. Zatrzymałam się na korytarzu  i poczekałam na przyjaciół.

- Jak się czujesz? – zapytał smutno Ron.

- A jak mam się czuć? Właśnie trafiłam do domu swoich największych wrogów, miał to być ostatni najlepszy rok w Hogwarcie, a jak na razie jest jednym z najgorszych! – wykrzyczałam.

- Spokojnie Hermi, przecież to nie nasza wina, liczyłaś się z tym – powiedział Harry.

- Do końca miałam nadzieję, że ta głupia Tiara przydzieli mnie do Gryffindoru, ale nie! Zaczęła swój wywód, że do was nie pasuję i , że cała moja rodzina była w tym przeklętym Slytherinie! – nie mogłam opanować swojej złości, chyba dopiero teraz poczułam jak bardzo jestem wściekła.

- Kochanie będziemy cię wspierać nie martw się, dasz sobie radę przecież jesteś wyjątkowa – powiedziała Ginny i przytuliła mnie. W tym momencie się rozpłakałam, wszystkie złe emocje schodziły ze mnie, nie byłam w stanie ich powstrzymać. Po paru minutach uspokoiłam się i spojrzałam przepraszająco na przyjaciół.

- Nie chciałam na was krzyczeć, po prostu nie mam na to wszystko siły, na razie jest to dla mnie zbyt wiele – powiedziałam.

- Jesteśmy tutaj dla ciebie, jeżeli będziesz potrzebować naszej pomocy to wiesz, że możesz na nią liczyć w każdej chwili – odezwał się Harry, a Ron i Ginny kiwali twierdząco głowami po jego słowach.

- Dziękuję wam i przepraszam – powiedziałam i przytuliłam się do każdego z nich.

- Hermiona Lennox? – odezwał się drugoklasista, który podszedł do nas – Profesor Dumbledore prosił, abym przekazał, żebyś stawiła się u niego w gabinecie, hasło to „czekoladowe żaby” – dokończył chłopiec i uciekł w stronę swoich kolegów.

- W takim razie nie mam wyjścia idę do dyrektora – powiedziałam i pożegnałam się z przyjaciółmi. Dotarłam do drzwi gabinetu wyjątkowo szybko i wypowiedziałam hasło. Po chwili znalazłam się w jego królestwie. Przy biurku siedział Dumbledore i uśmiechał  się do mnie.

- Jak się czujesz moja droga? – zapytał.

 - Szczerze? Fatalnie, ale nie chcę o tym rozmawiać – ucięłam szybko temat, bo wiedziałam jak może się to skończyć.

- Oczywiście. Chciałem ci tylko powiedzieć, że Tiara wie co robi i nigdy nie narażałaby ciebie na niebezpieczeństwo – dodał dyrektor.

- Mhm… - mruknęłam i przy okazji ugryzłam się w język, żeby nie powiedzieć czegoś głupiego.

- Dobrze Hermiono posłuchaj mnie uważnie. Trafiłaś do domu Salazara, jednak nie zamierzam przenosić ciebie z twojego obecnego dormitorium. Niestety utraciłaś stanowisko prefekta naczelnego, Draco również, ale o tym opowiem za chwilę.  – powiedział dyrektor.

- Ale jak to nie będę już prefektem?! – krzyknęłam.

- Uspokój się Hermiono, to wszystko jest dla twojego dobra, poza tym nie będziesz miała czasu teraz na obowiązki jakie wiążą się z tym stanowiskiem, ponieważ musimy spotykać się praktycznie codziennie w celu nauki kontroli nad twoimi mocami – odpowiedział.

- A niby czemu Malfoy stracił przywilej prefekta? – zapytałam z czystej ciekawości.

- No cóż, Draco ma za zadanie chronić ciebie w zamku i poza nim razem z profesorem Snapem, więc on też nie będzie miał na to czasu. Poza tym zostawiam was w osobnym dormitorium ze względów bezpieczeństwa i ułatwienia pracy panu Malfoyowi – powiedział Albus.

- Przepraszam czy ja dobrze usłyszałam?  Malfoy ma mnie chronić? Z jakiej racji?!

- Moja droga, aby uzyskać tą informację musiałabyś złożyć przysięgę wieczystą – powiedział spokojnie Dumbledore i spojrzał mi w oczy. Długo zastanawiałam się nad odpowiedzią, ale jednak moja ciekawość zwyciężyła i tym razem.

- Dobrze – odpowiedziałam – chce poznać prawdę.

- W takim razie podaj mi rękę – powiedział profesor. Gdy podałam mu dłoń usłyszałam jak wypowiada formułkę zaklęcia.

- Hermiono, czy zobowiązujesz się nigdy nie wyjawić informacji o tym, że Draco Malfoy i Severus Snape są szpiegami Zakonu Feniksa i przekazują nam wszystkie informacje z zebrań z Czarnym Panem ryzykując własnym życiem? – zapytał.

- T…Tak… - zawahałam się, ponieważ byłam w kompletnym szoku. Jak to możliwe, że ta fretka jest po dobrej stronie?

- Za wyjawienie tej informacji komukolwiek grozi ci śmierć czy na pewno jesteś gotowa złożyć tą przysięgę?

- Oczywiście – odpowiedziałam pewniejszym głosem. Albus skinął głową i schował różdżkę.

- Dlaczego oni to robią? – zapytałam.

- Bo tak samo jak i my mają dość Voldemorta. Severus przekazał mi informację, że Czarny Pan już wie o twoim istnieniu i mamy miesiąc, aby cię wszystkiego nauczyć – odpowiedział.

- A co się stanie po tym miesiącu?

- Tego dowiesz się w swoim czasie, na razie musisz być spokojna, aby opanować w pełni swoją moc – powiedział dyrektor i uśmiechnął  się do mnie.  Usłyszałam jak otwierają się drzwi do gabinetu i wchodzi przez nie Malfoy. Uśmiechał się cynicznie pod nosem i patrzył w moją stronę. Zarumieniłam się  odwróciłam wzrok. Po tym wszystkim, czego się  o nim dzisiaj dowiedziałam, muszę spojrzeć na niego z innej strony, ale jest to ciężkie skoro on zachowuje się jak skończony dupek.

- Ooo jest już pan, panie Malfoy – powiedział miło staruszek i wskazał mu miejsce na fotelu obok mnie.

- Nie trzeba, postoję – odpowiedział chłodno chłopak.

- Wyjaśniłem wszystko pannie Lennox, mam nadzieję, że się w jakimś stopniu dogadacie. A teraz miałbym do ciebie prośbę, zaprowadź Hermionę do waszego dormitorium i przypilnuj, aby dzisiaj nie wychodziła na lekcje, czeka na nią jutro ciężki dzień – powiedział dyrektor.

- Umiem sama dojść do dormitorium, a poza tym chyba mam prawo uczestniczyć w zajęciach? – zapytałam spokojnie, chociaż wewnątrz mnie wszystko się gotowało.

- Oczywiście, że będziesz chodzić na lekcje, ale jeszcze nie dzisiaj – powiedział – No zmykajcie już.

Wstałam  i ruszyłam w stronę drzwi, słyszałam za mną kroki Malfoya. Nie dość, że jestem w Slytherinie, muszę uczyć się panować nad mocami, Voldermort na mnie poluje to jeszcze muszę się użerać z tym chłopakiem. Chyba w tym roku wyczerpałam limit strasznego pecha.

- Nie pędź tak Gr... Lennox, bo sobie połamiesz te krótkie nóżki – krzyknął za mną Malfoy.

- Och widzę, że teraz już nie możesz nazwać mnie szlamą to szukasz sobie nowych pomysłów? Do twojej informacji Malfoy, mało mnie interesuje, co sobie myślisz o tym jak się zachowuje i  o tym jak wyglądam rozumiesz?! Nic mnie to nie obchodzi! Dlatego daj mi święty spokój, mam ważniejsze sprawy na głowie niż twoje głupie zaczepki! – odpowiedziałam tej tlenionej fretce i ruszyłam w stronę dormitorium . Usłyszałam za sobą jak chłopak przyśpiesza. Dochodziłam już do portretu, gdy zostałam przyciśnięta do ściany. Odwróciłam się twarzą do Malfoya, miał wściekły wyraz twarzy i patrzył na mnie zimnymi oczami.

- Teraz ty mnie posłuchaj – wysyczał -  Nie mam najmniejszej ochoty się tobą zajmować, ale nie mam innego wyjścia, więc zachowuj się Lennox, chociaż dla mnie zawsze będziesz Granger i nic tego nie zmieni. Nie stałaś się ani ładniejsza, ani lepsza przez to, że już nie jesteś szlamą. Wychowałaś się w takiej rodzinie i nawet geny nie zmienią tego, że szlam masz na sobie odkąd trafiłaś do  mugoli. Nie będę traktował ciebie lepiej z powodu twojej czystej krwi, więc nie wchodź mi w drogę i pozwól wykonywać swoje zadanie w spokoju – zakończył chłopak i wszedł do dormitorium. Stałam tak jeszcze chwilę, myśląc nad słowami tego idioty. On się nigdy nie zmieni, a ja wcale nie wstydzę się tego, że wychowywali mnie mugole, dzięki temu możliwe, że uniknęłam bycia tym kim jest obecnie Malfoy i z całego serca się z tego cieszę. Weszłam do pokoju wspólnego, ale jego nigdzie nie było, a szkoda bo miałam ochotę powiedzieć mu jeszcze kilka słów. Poszłam do swojego dormitorium i wzięłam się za czytanie książek, bo tylko to mnie uspokajało.Tak minął mi cały dzień i nim się obejrzałam była godzina dwudziesta pierwsza. Przegapiłam kolacje, ale nie byłam głodna, więc postanowiłam się wykąpać i iść spać, w końcu kolejny dzień miał być dla mnie wyzwaniem.

Witajcie, postanowiłam dodać rozdział dzisiaj, zebrałam się w sobie i go dokończyłam, ponieważ jutro Halloween, a w sobotę Święto Zmarłych, więc pewnie nie miałabym czasu go opublikować. Czekam na wasze opinie i dziękuję za poprzednie komentarze!  Pozdrawiaaam :)