Rozdział I

Od dłuższego czasu wszystko w moim życiu się komplikuje. Zaczęło się od zwykłych nieporozumień z moimi rodzicami. Namawiali mnie, abym po skończeniu Hogwartu porzuciła magię i zaczęła uczęszczać na studia stomatologiczne, by w przyszłości przejąć ich gabinet – dorobek całego życia. Początkowo myślałam, że to jakiś żart. Jednak później okazało się, że dla moich rodziców magiczne zdolności są zwykłym dziwactwem, ewentualnie moim niezrozumiałym przez nich hobby, które w każdej chwili mogę porzucić i zająć się czymś bardziej pożytecznym. Od czasu największej awantury minął tydzień. Za dwa dni mam jechać do Hogwartu na mój ostatni rok nauki, gdzie wreszcie spotkam się z moimi przyjaciółmi z Gryffindoru. Wstałam dzisiaj standardowo o godzinie ósmej. Rozejrzałam się po swoim pokoju i stwierdziłam, że cieszę się z powrotu do hogwardzkich dormitoriów. Pomieszczenie, w którym spędziłam jedenaście lat dzieciństwa, bardzo się od nich różniło. Było urządzone w bardzo nowoczesnym stylu, za którym nie przepadałam. Wszystko w nim lśniło bielą, jedynie pościel w ciemniejszym kolorze to rzecz wywalczona przeze mnie. Moja matka za wszelką cenę w całym domu starała się pokazać swoją nieskazitelność wręcz sterylność, przeniesioną z gabinetu stomatologicznego. Efektem tego pomysłu był brak jakiejkolwiek rodzinnej atmosfery, przytulności i uczucia komfortu. Musiałam pogodzić się z tym, że moja rodzina jest równie zimna i oschła, co wnętrze każdego pomieszczenia, a głębsze uczucia przekazują tylko i wyłącznie swoim pacjentom. Kiedyś może mi to nie przeszkadzało, byłam przyzwyczajona od dzieciństwa tylko do takiego schematu rodziny, więc nie wydawał mi się on dziwny. Gdy poznałam rodzinę Weasleyów, zrozumiałam, jak cudownie jest posiadać kochających ludzi wokół siebie, którzy nigdy cię nie opuszczą i nie pozwolą skrzywdzić. Wealeyowie byli kompletnym przeciwieństwem moich opiekunów, a ja żałowałam, że nigdy nie doświadczyłam tyle miłości i ciepła od własnej matki i ojca. Nie zrozumcie mnie źle, na swój sposób kochałam moich rodziców, jednak nie byłam typem osoby, która z pokorą będzie przyjmować plany snute na przyszłość bez mojej zgody. Mój pokój mógł być zaplanowany przez nich, jednak nie zgodziłabym się na nic więcej. Harry powiedział kiedyś, że moją rodzinę można określić stwierdzeniem „arystokratyczni mugole”. Śmiesznie to brzmiało, jednak zawierało w sobie wiele prawdy. Jedynym plusem był brak wyboru odpowiedniego kandydata na mojego męża od razu po przyjściu na świat, co charakteryzowało rodziny czystej krwi. Nie twierdzę, że nie odbyło się wiele prób umawiania mnie z synami pacjentów lub znanych lekarzy, jednak zawsze stanowczo odmawiałam. Wiązało się to oczywiście z niezadowoleniem rodziców i wypominaniem, że jak tak dalej pójdzie, to zostanę starą panną. A co z miłością? Czy to się dla nich nie liczy? Czy najważniejsze w życiu są pozycja oraz wielkość konta w banku? Przecież każdy zasługuje na miłość, to ona daje szczęście w naszym życiu i to właśnie dzięki niej mamy ochotę budzić się rano z uśmiechem na ustach. Widocznie moja dusza typowej romantyczki nie znajdzie zrozumienia u mojej rodziny oraz u rodzin czystokrwistych.

- No cóż… – westchnęłam i powoli wstałam z łóżka. Jednym machnięciem różdżki spakowałam rzeczy do swojego kufra. Po porannej toalecie i śniadaniu teleportowałam się na Pokątną. Potrzebowałam jeszcze kilku książek na ostatni rok, a przecież już jutro pierwszy września. Po wylądowaniu w ciemnej uliczce szybkim krokiem udałam się do księgarni Esy i Floresy. Magia tego miejsca sprawiła, że jak zwykle straciłam rachubę czasu. Gdy spojrzałam na zegarek, była już pora obiadu, na który umówiłam się z rodzicami w ramach oczyszczenia stosunków po ostatniej kłótni. Po zapłaceniu za podręczniki wyszłam ze sklepu i udałam się w stronę ciemnego zaułka, aby się teleportować. Po drodze byłam tak zamyślona, że wpadłam na kogoś i upadły mi wszystkie książki. Spojrzałam w górę i doznałam kompletnego szoku. Przede mną stał Severus Snape i patrzył na mnie z zaciekawieniem.

- Przepraszam, profesorze – powiedziałam cicho, ponieważ wiem, jak bardzo ten człowiek za mną i za wszystkimi Gryfonami nie przepada, a ja akurat musiałam go spotkać poza Hogwartem.

- Uważaj, jak chodzisz, Granger. Gdybyśmy byli w Hogwarcie, odjąłbym ci punkty – odezwał się ze swoim wrednym uśmieszkiem. Nienawidziłam go równie mocno, co wszystkich jego podopiecznych ze Slytherinu. Sam fakt, jak traktował uczniów, którzy nie byli w domu Salazara, świadczył o jego braku kultury. Mimo to podziwiałam go za to, jakim wybitnym jest nauczycielem i jak wiele potrafi. Inteligencja zawsze wzbudzała mój szacunek, niezależnie od tego, czy ktoś był dobrym czy złym człowiekiem. Jednak to jedno jego zdanie wypowiedziane przed chwilą w moją stronę sprawiło, że coś się we mnie zagotowało. Spojrzałam na Snape’a z nienawiścią i nagle zaczęły dziać się dziwne rzeczy. Zerwał się silny wiatr, chmury zaczęły zbierać się nad naszymi głowami i z daleka było słychać grzmoty. Severus spojrzał na mnie z dziwną miną, obserwując, jak stoję naprzeciwko niego z zaciętą miną i zaciśniętymi pięściami, a moje kasztanowe włosy poruszają się wraz z wiatrem.

- Granger, co to ma znaczyć?! – spytał ze złością i ze zdziwieniem w głosie, a ja natychmiast się opanowałam. Nagle chmury zniknęły, wiatr przestał targać moimi włosami, a grzmoty umilkły. Spojrzałam na niego z przerażeniem i szybko uciekłam do pobliskiej uliczki, aby teleportować się do domu.

Wpadłam do domu jak burza. Przemierzałam schody z ogromną prędkością, aby jak najszybciej trafić do swojego pokoju. Rzuciłam na niego zaklęcia wyciszające i zaczęłam krzyczeć ze złości. To nie pierwszy raz, kiedy nie potrafiłam zapanować nad swoimi mocami. Jeśli w grę wchodziły emocje, wokół mnie zaczynały dziać się niespotykane rzeczy. Czytałam wiele książek, ale wszystkie informacje były ze sobą sprzeczne, ponieważ płynie we mnie mugolska krew. Co jakiś czas pojawiają się informacje o dzieciach arystokratów, które panowały nad konkretnym żywiołem, ale nigdy nie nad wszystkimi. Ja natomiast odkryłam, że podczas gniewu potrafiłam poruszać wodą, wiatrem, ogniem i ziemią, a na dodatek dzisiaj okazało się, że panuję nad zmianami pogody. Moja bezradność w tej chwili była nie do zniesienia, ponieważ boję się, co mogą przynieść kolejne dni i jak rozwinie się ta moc. Będę musiała porozmawiać z Dumbledore’em po powrocie do Hogwartu, bo ta niepewność mnie dobija. Westchnęłam i udałam się na dół do kuchni, aby zjeść obiad z rodzicami.

- Witaj, córeczko – powiedziała Jane, gdy mnie ujrzała. Uśmiechnęłam się do niej i usiadłam obok taty przy stole. Piękne zapachy obiadu przypomniały mi, jak bardzo byłam głodna. Zaczęłam nakładać sobie jedzenie na talerz, jednak coś mi tutaj nie pasowało. Rodzice nie jedli, tylko przyglądali mi się z dziwnymi wyrazami twarzy, a tata ściskał mamę za rękę.

- Czy coś się stało? – zapytałam, dalej przeżuwając pyszny kawałek pieczeni.

- Hermionko, zastanawialiśmy się z mamą, czy może jednak nie zrezygnowałabyś z tego ostatniego roku nauki i wybrała się na studia stomatologiczne? – zapytał tata ze sztucznym uśmiechem przyklejonym do twarzy.

- Dlaczego chcecie sterować moim życiem?! – wysyczałam przez zęby, zaciskając palce na widelcu.

- Kochanie, to wszystko dla twojego dobra. Sama po tych studiach przyznasz nam rację – odpowiedziała spokojnie Jane.

- Nie, nie przyznam. Jestem czarownicą i musicie się z tym pogodzić. Kocham to, kim jestem i nie zmienię tego ze względu na was, przykro mi – wydusiłam z siebie te słowa, po czym oczekiwałam na reakcję rodziców.

- Hermiono, to nie była prośba. Żądamy od ciebie porzucenia tej farsy, jaką jest ten cały Hogwart. Nasza córka musi mieć wyuczony prawdziwy zawód, a nie bawić się różdżką niczym pięcioletnie dziecko – odrzekł Thomas, patrząc na mnie wzrokiem nieznoszącym sprzeciwu. Wiedziałam, że mówi poważnie i nie zmieni swojego zdania. Byłam potwornie zła na nich. Jak mogli żądać, żebym porzuciła swoje dotychczasowe życie? Kocham Hogwart i nigdy się go nie wyrzeknę.

- Nie zmienię swojego zdania. Jestem czarownicą, pogódźcie się z tym wreszcie! – wrzasnęłam, nie mogąc powstrzymać narastającego gniewu i żalu. W tym samym momencie usłyszeliśmy dźwięk pękającego metalu, a zaraz po nim wybuch. Kran nie wytrzymał ciśnienia, z jakim woda wydostała się przez rury. Rodzice spojrzeli na mnie ze złością, a ja obserwowałam, jak kuchnia powoli pokrywała się przezroczystą cieczą.

- Dość tego, Hermiono. Musimy poważnie porozmawiać o tym, co się tutaj dzieje – wydyszała moja matka. Widziałam, że była zła, a ta rozmowa nie będzie należała do przyjemnych. Kobieta wstała i spojrzała jeszcze raz w moją stronę, po czym opuściła kuchnię.

- Tato, o co chodzi? – zapytałam, jednak ten pokręcił zrezygnowany głową i również wstał od stołu.

- Myślę, że mamy sobie dużo do powiedzenia. Posprzątaj ten bałagan i przyjdź do salonu – odrzekł mężczyzna  i opuścił pomieszczenie. Bardzo zastanawiało mnie ich zachowanie i sama nie wiedziałam, czego mogę się po tej rozmowie spodziewać. Jednym machnięciem różdżki naprawiłam szkody, jakie przyniósł mój kolejny niekontrolowany wybuch. Wzięłam głęboki oddech i udałam się do salonu. Miałam dziwne przeczucie, że ta rozmowa zmieni całe moje życie.

*** 

Rozdział pierwszy dodany. Byłabym wdzięczna za każdy komentarz, ponieważ dopiero zaczynam przygodę z pisaniem i chciałabym poznać Wasze opinie :) Każda uwaga jest budująca i cenna, bo pomoże mi poprawić swoje umiejętności tak, abym była lepsza w tym, co robię :) Chciałabym uprzedzić, że nie jestem typem osoby, która lubi przesłodzone Dramione, dlatego u mnie trzeba będzie poczekać na jakiekolwiek zbliżenie bohaterów, w końcu nie chciałabym zepsuć ich charakterów stworzonych w książce :) Rozdziały postaram się dodawać minimum raz w tygodniu, ponieważ studiuję dziennie i nie zawsze mam czas pisać codziennie :) w razie jakichkolwiek pytań piszcie w komentarzach. Pozdrawiam serdecznie :)


EDIT: Rozdział poprawiony 12.04.2015, dzięki pomocy mojej Bety :)